| | | | | | |
| |
ای غلام اکنون تو پر بین مشک خود |
|
تا نگویی درشکایت نیک و بد |
|
| |
آن سیه حیران شد از برهان او |
|
میدمید از لامکان ایمان او |
|
| |
چشمهای دید از هوا ریزان شده |
|
مشک او روپوش فیض آن شده |
|
| |
زان نظر روپوشها هم بر درید |
|
تا معین چشمهی غیبی بدید |
|
| |
چشمها پر آب کرد آن دم غلام |
|
شد فراموشش ز خواجه وز مقام |
|
| |
دست و پایش ماند از رفتن به راه |
|
زلزله افکند در جانش اله |
|
| |
باز بهر مصلحت بازش کشید |
|
که به خویش آ باز رو ای مستفید |
|
| |
وقت حیرت نیست حیرت پیش تست |
|
این زمان در ره در آ چالاک و چست |
|
| |
دستهای مصطفی بر رو نهاد |
|
بوسههای عاشقانه بس بداد |
|
| |
مصطفی دست مبارک بر رخش |
|
آن زمان مالید و کرد او فرخش |
|
| |
شد سپید آن زنگی و زادهی حبش |
|
همچو بدر و روز روشن شد شبش |
|
| |
یوسفی شد در جمال و در دلال |
|
گفتش اکنون رو بده وا گوی حال |
|
| |
او همیشد بی سر و بی پای مست |
|
پای مینشناخت در رفتن ز دست |
|
| |
پس بیامد با دو مشک پر روان |
|
سوی خواجه از نواحی کاروان |
|
