| | | | | | |
| |
آنچ یعقوب از رخ یوسف بدید |
|
خاص او بد آن به اخوان کی رسید |
|
| |
این ز عشقش خویش در چه می‌کند |
|
و آن بکین از بهر او چه می‌کند |
|
| |
سفره‌ی او پیش این از نان تهیست |
|
پیش یعقوبست پر کو مشتهیست |
|
| |
روی ناشسته نبیند روی حور |
|
لا صلوة گفت الا بالطهور |
|
| |
عشق باشد لوت و پوت جانها |
|
جوع ازین رویست قوت جانها |
|
| |
جوع یوسف بود آن یعقوب را |
|
بوی نانش می‌رسید از دور جا |
|
| |
آنک بستد پیرهن را می‌شتافت |
|
بوی پیراهان یوسف می‌نیافت |
|
| |
و آنک صد فرسنگ زان سو بود او |
|
چونک بد یعقوب می‌بویید بو |
|
| |
ای بسا عالم ز دانش بی‌نصیب |
|
حافظ علمست آنکس نه حبیب |
|
| |
مستمع از وی همی‌یابد مشام |
|
گرچه باشد مستمع از جنس عام |
|
| |
زانک پیراهان بدستش عاریه‌ست |
|
چون بدست آن نخاسی جاریه‌ست |
|
| |
جاریه پیش نخاسی سرسریست |
|
در کف او از برای مشتریست |
|
| |
قسمت حقست روزی دادنی |
|
هر یکی را سوی دیگر راه نی |
|
| |
یک خیال نیک باغ آن شده |
|
یک خیال زشت راه این زده |
|
| |
آن خدایی کز خیالی باغ ساخت |
|
وز خیالی دوزخ و جای گداخت |
|
| |
پس کی داند راه گلشنهای او |
|
پس کی داند جای گلخنهای او |
|
| |
دیدبان دل نبیند در مجال |
|
کز کدامین رکن جان آید خیال |
|
| |
گر بدیدی مطلعش را ز احتیال |
|
بند کردی راه هر ناخوش خیال |
|
| |
کی رسد جاسوس را آنجا قدم |
|
که بود مرصاد و در بند عدم |
|
| |
دامن فضلش بکف کن کوروار |
|
قبض اعمی این بود ای شهره‌یار |
|
| |
دامن او امر و فرمان ویست |
|
نیکبختی که تقی جان ویست |
|
| |
آن یکی در مرغزار و جوی آب |
|
و آن یکی پهلوی او اندر عذاب |
|
| |
او عجب مانده که ذوق این ز چیست |
|
و آن عجب مانده که این در حبس کیست |
|
| |
هین چرا خشکی که اینجا چشمه هاست |
|
هین چرا زردی که اینجا صد دواست |
|
| |
همنشینا هین در آ اندر چمن |
|
گوید ای جان من نیارم آمدن |
|
