| | | | | | |
|
گفت زین سو بوی یاری میرسد |
|
کاندرین ده شهریاری میرسد |
|
|
بعد چندین سال میزاید شهی |
|
میزند بر آسمانها خرگهی |
|
|
رویش از گلزار حق گلگون بود |
|
از من او اندر مقام افزون بود |
|
|
چیست نامش گفت نامش بوالحسن |
|
حلیهاش وا گفت ز ابرو و ذقن |
|
|
قد او و رنگ او و شکل او |
|
یک به یک واگفت از گیسو و رو |
|
|
حلیههای روح او را هم نمود |
|
از صفات و از طریقه و جا و بود |
|
|
حلیهی تن همچو تن عاریتیست |
|
دل بر آن کم نه که آن یک ساعتیست |
|
|
حلیهی روح طبیعی هم فناست |
|
حلیهی آن جان طلب کان بر سماست |
|
|
جسم او همچون چراغی بر زمین |
|
نور او بالای سقف هفتمین |
|
|
آن شعاع آفتاب اندر وثاق |
|
قرص او اندر چهارم چارطاق |
|
|
نقش گل در زیربینی بهر لاغ |
|
بوی گل بر سقف و ایوان دماغ |
|
|
مرد خفته در عدن دیده فرق |
|
عکس آن بر جسم افتاده عرق |
|
|
پیرهن در مصر رهن یک حریص |
|
پر شده کنعان ز بوی آن قمیص |
|
|
بر نبشتند آن زمان تاریخ را |
|
از کباب آراستند آن سیخ را |
|
|
چون رسید آن وقت و آن تاریخ راست |
|
زاده شد آن شاه و نرد ملک باخت |
|
|
از پس آن سالها آمد پدید |
|
بوالحسن بعد وفات بایزید |
|
|
جملهی خوهای او ز امساک وجود |
|
آنچنان آمد که آن شه گفته بود |
|
|
لوح محفوظ است او را پیشوا |
|
از چه محفوظست محفوظ از خطا |
|
|
نه نجومست و نه رملست و نه خواب |
|
وحی حق والله اعلم بالصواب |
|
|
از پی روپوش عامه در بیان |
|
وحی دل گویند آن را صوفیان |
|
|
وحی دل گیرش که منظرگاه اوست |
|
چون خطا باشد چو دل آگاه اوست |
|
|
ممنا ینظر به نور الله شدی |
|
از خطا و سهو آمن آمدی |
|