| | | | | | |
|
در بخارا بندهی صدر جهان |
|
متهم شد گشت از صدرش نهان |
|
|
مدت ده سال سرگردان بگشت |
|
گه خراسان گه کهستان گاه دشت |
|
|
از پس ده سال او از اشتیاق |
|
گشت بیطاقت ز ایام فراق |
|
|
گفت تاب فرقتم زین پس نماند |
|
صبر کی داند خلاعت را نشاند |
|
|
از فراق این خاکها شوره بود |
|
آب زرد و گنده و تیره شود |
|
|
باد جانافزا وخم گردد وبا |
|
آتشی خاکستری گردد هبا |
|
|
باغ چون جنت شود دار المرض |
|
زرد و ریزان برگ او اندر حرض |
|
|
عقل دراک از فراق دوستان |
|
همچو تیرانداز اشکسته کمان |
|
|
دوزخ از فرقت چنان سوزان شدست |
|
پیر از فرقت چنان لرزان شدست |
|
|
گر بگویم از فراق چون شرار |
|
تا قیامت یک بود از صد هزار |
|
|
پس ز شرح سوز او کم زن نفس |
|
رب سلم رب سلم گوی و بس |
|
|
هرچه از وی شاد گردی در جهان |
|
از فراق او بیندیش آن زمان |
|
|
زانچ گشتی شاد بس کس شاد شد |
|
آخر از وی جست و همچون باد شد |
|
|
از تو هم بجهد تو دل بر وی منه |
|
پیش از آن کو بجهد از وی تو بجه |
|