| | | | | | |
|
آن یکی آمد در یاری بزد |
|
گفت یارش کیستی ای معتمد |
|
|
گفت من گفتش برو هنگام نیست |
|
بر چنین خوانی مقام خام نیست |
|
|
خام را جز آتش هجر و فراق |
|
کی پزد کی وا رهاند از نفاق |
|
|
رفت آن مسکین و سالی در سفر |
|
در فراق دوست سوزید از شرر |
|
|
پخته گشت آن سوخته پس بازگشت |
|
باز گرد خانهٔ همباز گشت |
|
|
حلقه زد بر در بصد ترس و ادب |
|
تا بنجهد بیادب لفظی ز لب |
|
|
بانگ زد یارش که بر در کیست آن |
|
گفت بر در هم توی ای دلستان |
|
|
گفت اکنون چون منی ای من در آ |
|
نیست گنجایی دو من را در سرا |
|
|
نیست سوزن را سر رشتهٔ دوتا |
|
چونک یکتایی درین سوزن در آ |
|
|
رشته را با سوزن آمد ارتباط |
|
نیست در خور با جمل سم الخیاط |
|
|
کی شود باریک هستی جمل |
|
جز بمقراض ریاضات و عمل |
|
|
دست حق باید مر آن را ای فلان |
|
کو بود بر هر محالی کن فکان |
|
|
هر محال از دست او ممکن شود |
|
هر حرون از بیم او ساکن شود |
|
|
اکمه و ابرص چه باشد مرده نیز |
|
زنده گردد از فسون آن عزیز |
|
|
و آن عدم کز مرده مردهتر بود |
|
در کف ایجاد او مضطر بود |
|
|
کل یوم هو فی شان بخوان |
|
مر ورا بیکار و بیفعلی مدان |
|
|
کمترین کاریش هر روزست آن |
|
کو سه لشکر را کند این سو روان |
|
|
لشکری ز اصلاب سوی امهات |
|
بهر آن تا در رحم روید نبات |
|
|
لشکری ز ارحام سوی خاکدان |
|
تا ز نر و ماده پر گردد جهان |
|
|
لشکری از خاک زان سوی اجل |
|
تا ببیند هر کسی حسن عمل |
|
|
این سخن پایان ندارد هین بتاز |
|
سوی آن دو یار پاک پاکباز |
|
|
گفت یارش کاندر آ ای جمله من |
|
نی مخالف چون گل و خار چمن |
|
|
رشته یکتا شد غلط کم شو کنون |
|
گر دوتا بینی حروف کاف و نون |
|
|
کاف و نون همچون کمند آمد جذوب |
|
تا کشاند مر عدم را در خطوب |
|
|
پس دوتا باید کمند اندر صور |
|
گرچه یکتا باشد آن دو در اثر |
|
|
گر دو پا گر چار پا ره را برد |
|
همچو مقراض دو تا یکتا برد |
|
|
آن دو همبازان گازر را ببین |
|
هست در ظاهر خلافی زان و زین |
|
|
آن یکی کرباس را در آب زد |
|
وان دگر همباز خشکش میکند |
|
|
باز او آن خشک را تر میکند |
|
گوییا ز استیزه ضد بر میتند |
|
|
لیک این دو ضد استیزهنما |
|
یکدل و یککار باشد در رضا |
|
|
هر نبی و هر ولی را ملکیست |
|
لیک تا حق میبرد جمله یکیست |
|
|
چونک جمع مستمع را خواب برد |
|
سنگهای آسیا را آب برد |
|
|
رفتن این آب فوق آسیاست |
|
رفتنش در آسیا بهر شماست |
|
|
چون شما را حاجت طاحون نماند |
|
آب را در جوی اصلی باز راند |
|
|
ناطقه سوی دهان تعلیم راست |
|
ورنه خود آن نطق را جویی جداست |
|
|
میرود بی بانگ و بی تکرارها |
|
تحتها الانهار تا گلزارها |
|
|
ای خدا جان را تو بنما آن مقام |
|
کاندرو بیحرف میروید کلام |
|
|
تا که سازد جان پاک از سر قدم |
|
سوی عرصهٔ دور و پهنای عدم |
|
|
عرصهای بس با گشاد و با فضا |
|
وین خیال و هست یابد زو نوا |
|
|
تنگتر آمد خیالات از عدم |
|
زان سبب باشد خیال اسباب غم |
|
|
باز هستی تنگتر بود از خیال |
|
زان شود در وی قمر همچون هلال |
|
|
باز هستی جهان حس و رنگ |
|
تنگتر آمد که زندانیست تنگ |
|
|
علت تنگیست ترکیب و عدد |
|
جانب ترکیب حسها میکشد |
|
|
زان سوی حس عالم توحید دان |
|
گر یکی خواهی بدان جانب بران |
|
|
امر کن یک فعل بود و نون و کاف |
|
در سخن افتاد و معنی بود صاف |
|
|
این سخن پایان ندارد باز گرد |
|
تا چه شد احوال گرگ اندر نبرد |
|