| | | | | | |
|
چون درآمد عزم داودی به تنگ |
|
که بسازد مسجد اقصی به سنگ |
|
|
وحی کردش حق که ترک این بخوان |
|
که ز دستت برنیاید این مکان |
|
|
نیست در تقدیر ما آنک تو این |
|
مسجد اقصی بر آری ای گزین |
|
|
گفت جرمم چیست ای دانای راز |
|
که مرا گویی که مسجد را مساز |
|
|
گفت بیجرمی تو خونها کردهای |
|
خون مظلومان بگردن بردهای |
|
|
که ز آواز تو خلقی بیشمار |
|
جان بدادند و شدند آن را شکار |
|
|
خون بسی رفتست بر آواز تو |
|
بر صدای خوب جانپرداز تو |
|
|
گفت مغلوب تو بودم مست تو |
|
دست من بر بسته بود از دست تو |
|
|
نه که هر مغلوب شه مرحوم بود |
|
نه که المغلوب کالمعدوم بود |
|
|
گفت این مغلوب معدومیست کو |
|
جز به نسبت نیست معدوم ایقنوا |
|
|
این چنین معدوم کو از خویش رفت |
|
بهترین هستها افتاد و زفت |
|
|
او به نسبت با صفات حق فناست |
|
در حقیقت در فنا او را بقاست |
|
|
جملهی ارواح در تدبیر اوست |
|
جملهی اشباح هم در تیر اوست |
|
|
آنک او مغلوب اندر لطف ماست |
|
نیست مضطر بلک مختار ولاست |
|
|
منتهای اختیار آنست خود |
|
که اختیارش گردد اینجا مفتقد |
|
|
اختیاری را نبودی چاشنی |
|
گر نگشتی آخر او محو از منی |
|
|
در جهان گر لقمه و گر شربتست |
|
لذت او فرع محو لذتست |
|
|
گرچه از لذات بیتاثیر شد |
|
لذتی بود او و لذتگیر شد |
|