| | | | | | |
|
صوفیی در باغ از بهر گشاد |
|
صوفیانه روی بر زانو نهاد |
|
|
پس فرو رفت او به خود اندر نغول |
|
شد ملول از صورت خوابش فضول |
|
|
که چه خسپی آخر اندر رز نگر |
|
این درختان بین و آثار و خضر |
|
|
امر حق بشنو که گفتست انظروا |
|
سوی این آثار رحمت آر رو |
|
|
گفت آثارش دلست ای بوالهوس |
|
آن برون آثار آثارست و بس |
|
|
باغها و سبزهها در عین جان |
|
بر برون عکسش چو در آب روان |
|
|
آن خیال باغ باشد اندر آب |
|
که کند از لطف آب آن اضطراب |
|
|
باغها و میوهها اندر دلست |
|
عکس لطف آن برین آب و گلست |
|
|
گر نبودی عکس آن سرو سرور |
|
پس نخواندی ایزدش دار الغرور |
|
|
این غرور آنست یعنی این خیال |
|
هست از عکس دل و جان رجال |
|
|
جمله مغروران برین عکس آمده |
|
بر گمانی کین بود جنتکده |
|
|
میگریزند از اصول باغها |
|
بر خیالی میکنند آن لاغها |
|
|
چونک خواب غفلت آیدشان به سر |
|
راست بینند و چه سودست آن نظر |
|
|
بس به گورستان غریو افتاد و آه |
|
تا قیامت زین غلط وا حسرتاه |
|
|
ای خنک آن را که پیش از مرگ مرد |
|
یعنی او از اصل این رز بوی برد |
|