| | | | | | |
|
اشتری را دید روزی استری |
|
چونک با او جمع شد در آخری |
|
|
گفت من بسیار میافتم برو |
|
در گریوه و راه و در بازار و کو |
|
|
خاصه از بالای که تا زیر کوه |
|
در سر آیم هر زمانی از شکوه |
|
|
کم همیافتی تو در رو بهر چیست |
|
یا مگر خود جان پاکت دولتیست |
|
|
در سر آیم هر دم و زانو زنم |
|
پوز و زانو زان خطا پر خون کنم |
|
|
کژ شود پالان و رختم بر سرم |
|
وز مکاری هر زمان زخمی خورم |
|
|
همچو کم عقلی که از عقل تباه |
|
بشکند توبه بهر دم در گناه |
|
|
مسخرهی ابلیس گردد در زمن |
|
از ضعیفی رای آن توبهشکن |
|
|
در سر آید هر زمان چون اسپ لنگ |
|
که بود بارش گران و راه سنگ |
|
|
میخورد از غیب بر سر زخم او |
|
از شکست توبه آن ادبارخو |
|
|
باز توبه میکند با رای سست |
|
دیو یک تف کرد و توبهش را سکست |
|
|
ضعف اندر ضعف و کبرش آنچنان |
|
که به خواری بنگرد در واصلان |
|
|
ای شتر که تو مثال ممنی |
|
کم فتی در رو و کم بینی زنی |
|
|
تو چه داری که چنین بیآفتی |
|
بیعثاری و کم اندر رو فتی |
|
|
گفت گر چه هر سعادت از خداست |
|
در میان ما و تو بس فرقهاست |
|
|
سر بلندم من دو چشم من بلند |
|
بینش عالی امانست از گزند |
|
|
از سر که من ببینم پای کوه |
|
هر گو و هموار را من توه توه |
|
|
همچنانک دید آن صدر اجل |
|
پیش کار خویش تا روز اجل |
|
|
آنچ خواهد بود بعد بیست سال |
|
داند اندر حال آن نیکو خصال |
|
|
حال خود تنها ندید آن متقی |
|
بلک حال مغربی و مشرقی |
|
|
نور در چشم و دلش سازد سکن |
|
بهر چه سازد پی حب الوطن |
|
|
همچو یوسف کو بدید اول به خواب |
|
که سجودش کرد ماه و آفتاب |
|
|
از پس ده سال بلک بیشتر |
|
آنچ یوسف دید بد بر کرد سر |
|
|
نیست آن ینظر به نور الله گزاف |
|
نور ربانی بود گردون شکاف |
|
|
نیست اندر چشم تو آن نور رو |
|
هستی اندر حس حیوانی گرو |
|
|
تو ز ضعف چشم بینی پیش پا |
|
تو ضعیف و هم ضعیفت پیشوا |
|
|
پیشوا چشمست دست و پای را |
|
کو ببیند جای را ناجای را |
|
|
دیگر آنک چشم من روشنترست |
|
دیگر آنک خلقت من اطهرست |
|
|
زانک هستم من ز اولاد حلال |
|
نه ز اولاد زنا و اهل ضلال |
|
|
تو ز اولاد زنایی بیگمان |
|
تیر کژ پرد چو بد باشد کمان |
|