| | | | | | |
|
شاعری آورد شعری پیش شاه |
|
بر امید خلعت و اکرام و جاه |
|
|
شاه مکرم بود فرمودش هزار |
|
از زر سرخ و کرامات و نثار |
|
|
پس وزیرش گفت کین اندک بود |
|
ده هزارش هدیه وا ده تا رود |
|
|
از چنو شاعر نس از تو بحردست |
|
ده هزاری که بگفتم اندکست |
|
|
فقه گفت آن شاه را و فلسفه |
|
تا برآمد عشر خرمن از کفه |
|
|
ده هزارش داد و خلعت درخورش |
|
خانهی شکر و ثنا گشت آن سرش |
|
|
پس تفحص کرد کین سعی کی بود |
|
شاه را اهلیت من کی نمود |
|
|
پس بگفتندش فلانالدین وزیر |
|
آن حسن نام و حسن خلق و ضمیر |
|
|
در ثنای او یکی شعری دراز |
|
بر نبشت و سوی خانه رفت باز |
|
|
بیزبان و لب همان نعمای شاه |
|
مدح شه میکرد و خلعتهای شاه |
|