| | | | | | |
|
قصهی اصحاب ضروان خواندهای |
|
پس چرا در حیلهجویی ماندهای |
|
|
حیله میکردند کزدمنیش چند |
|
که برند از روزی درویش چند |
|
|
شب همه شب میسگالیدند مکر |
|
روی در رو کرده چندین عمرو و بکر |
|
|
خفیه میگفتند سرها آن بدان |
|
تا نباید که خدا در یابد آن |
|
|
با گل انداینده اسگالید گل |
|
دست کاری میکند پنهان ز دل |
|
|
گفت الا یعلم هواک من خلق |
|
ان فی نجواک صدقا ام ملق |
|
|
گفت یغفل عن ظعین قد غدا |
|
من یعاین این مثواه غدا |
|
|
اینما قد هبطا او صعدا |
|
قد تولاه و احصی عددا |
|
|
گوش را اکنون ز غفلت پاک کن |
|
استماع هجر آن غمناک کن |
|
|
آن زکاتی دان که غمگین را دهی |
|
گوش را چون پیش دستانش نهی |
|
|
بشنوی غمهای رنجوران دل |
|
فاقهی جان شریف از آب و گل |
|
|
خانهی پر دود دارد پر فنی |
|
مر ورا بگشا ز اصغا روزنی |
|
|
گوش تو او را چو راه دم شود |
|
دود تلخ از خانهی او کم شود |
|
|
غمگساری کن تو با ما ای روی |
|
گر به سوی رب اعلی میروی |
|
|
این تردد حبس و زندانی بود |
|
که بنگذارد که جان سویی رود |
|
|
این بدین سو آن بدان سو میکشد |
|
هر یکی گویا منم راه رشد |
|
|
این تردد عقبهی راه حقست |
|
ای خنک آن را که پایش مطلقست |
|
|
بیتردد میرود در راه راست |
|
ره نمیدانی بجو گامش کجاست |
|
|
گام آهو را بگیر و رو معاف |
|
تا رسی از گام آهو تا بناف |
|
|
زین روش بر اوج انور میروی |
|
ای برادر گر بر آذر میروی |
|
|
نه ز دریا ترس نه از موج و کف |
|
چون شنیدی تو خطاب لا تخف |
|
|
لا تخف دان چونک خوفت داد حق |
|
نان فرستد چون فرستادت طبق |
|
|
خوف آن کس راست کو را خوف نیست |
|
غصهی آن کس را کش اینجا طوف نیست |
|