| | | | | | |
|
آن یکی مرغی گرفت از مکر و دام |
|
مرغ او را گفت ای خواجهی همام |
|
|
به تو بسی گاوان و میشان خوردهای |
|
تو بسی اشتر به قربان کردهای |
|
|
تو نگشتی سیر زانها در زمن |
|
هم نگردی سیر از اجزای من |
|
|
هل مرا تا که سه پندت بر دهم |
|
تا بدانی زیرکم یا ابلهم |
|
|
اول آن پند هم در دست تو |
|
ثانیش بر بام کهگل بست تو |
|
|
وآن سوم پند دهم من بر درخت |
|
که ازین سه پند گردی نیکبخت |
|
|
آنچ بر دستست اینست آن سخن |
|
که محالی را ز کس باور مکن |
|
|
بر کفش چون گفت اول پند زفت |
|
گشت آزاد و بر آن دیوار رفت |
|
|
گفت دیگر بر گذشته غم مخور |
|
چون ز تو بگذشت زان حسرت مبر |
|
|
بعد از آن گفتش که در جسمم کتیم |
|
ده درمسنگست یک در یتیم |
|
|
دولت تو بخت فرزندان تو |
|
بود آن گوهر به حق جان تو |
|
|
فوت کردی در که روزیات نبود |
|
که نباشد مثل آن در در وجود |
|
|
آنچنان که وقت زادن حامله |
|
ناله دارد خواجه شد در غلغله |
|
|
مرغ گفتش نی نصیحت کردمت |
|
که مبادا بر گذشتهی دی غمت |
|
|
چون گذشت و رفت غم چون میخوری |
|
یا نکردی فهم پندم یا کری |
|
|
وان دوم پندت بگفتم کز ضلال |
|
هیچ تو باور مکن قول محال |
|
|
من نیم خود سه درمسنگ ای اسد |
|
ده درمسنگ اندرونم چون بود |
|
|
خواجه باز آمد به خود گفتا که هین |
|
باز گو آن پند خوب سیومین |
|
|
گفت آری خوش عمل کردی بدان |
|
تا بگویم پند ثالث رایگان |
|
|
پند گفتن با جهول خوابناک |
|
تخت افکندن بود در شوره خاک |
|
|
چاک حمق و جهل نپذیرد رفو |
|
تخم حکمت کم دهش ای پندگو |
|