| | | | | | |
|
پس ایاز مهرافزا بر جهید |
|
پیش تخت آن الغ سلطان دوید |
|
|
سجدهای کرد و گلوی خود گرفت |
|
کای قبادی کز تو چرخ آرد شگفت |
|
|
ای همایی که همایان فرخی |
|
از تو دارند و سخاوت هر سخی |
|
|
ای کریمی که کرمهای جهان |
|
محو گردد پیش ایثارت نهان |
|
|
ای لطیفی که گل سرخت بدید |
|
از خجالت پیرهن را بر درید |
|
|
از غفوری تو غفران چشمسیر |
|
روبهان بر شیر از عفو تو چیر |
|
|
جز که عفو تو کرا دارد سند |
|
هر که با امر تو بیباکی کند |
|
|
غفلت و گستاخی این مجرمان |
|
از وفور عفو تست ای عفولان |
|
|
دایما غفلت ز گستاخی دمد |
|
که برد تعظیم از دیده رمد |
|
|
غفلت و نسیان بد آموخته |
|
ز آتش تعظیم گردد سوخته |
|
|
هیبتش بیداری و فطنت دهد |
|
سهو نسیان از دلش بیرون جهد |
|
|
وقت غارت خواب ناید خلق را |
|
تا بنرباید کسی زو دلق را |
|
|
خواب چون در میرمد از بیم دلق |
|
خواب نسیان کی بود با بیم حلق |
|
|
لاتاخذ ان نسینا شد گواه |
|
که بود نسیان بوجهی هم گناه |
|
|
زانک استکمال تعظیم او نکرد |
|
ورنه نسیان در نیاوردی نبرد |
|
|
گرچه نسیان لابد و ناچار بود |
|
در سبب ورزیدن او مختار بود |
|
|
که تهاون کرد در تعظیمها |
|
تا که نسیان زاد یا سهو و خطا |
|
|
همچو مستی کو جنایتها کند |
|
گوید او معذور بودم من ز خود |
|
|
گویدش لیکن سبب ای زشتکار |
|
از تو بد در رفتن آن اختیار |
|
|
بیخودی نامد بخود تش خواندی |
|
اختیارت خود نشد تش راندی |
|
|
گر رسیدی مستی بیجهد تو |
|
حفظ کردی ساقی جان عهد تو |
|
|
پشتدارت بودی او و عذرخواه |
|
من غلام زلت مست اله |
|
|
عفوهای جمله عالم ذرهای |
|
عکس عفوت ای ز تو هر بهرهای |
|
|
عفوها گفته ثنای عفو تو |
|
نیست کفوش ایها الناس اتقوا |
|
|
جانشان بخش و ز خودشان هم مران |
|
کام شیرین تو اند ای کامران |
|
|
رحم کن بر وی که روی تو بدید |
|
فرقت تلخ تو چون خواهد کشید |
|
|
از فراق و هجر میگویی سخن |
|
هر چه خواهی کن ولیکن این مکن |
|
|
صد هزاران مرگ تلخ شصت تو |
|
نیست مانند فراق روی تو |
|
|
تلخی هجر از ذکور و از اناث |
|
دور دار ای مجرمان را مستغاث |
|
|
بر امید وصل تو مردن خوشست |
|
تلخی هجر تو فوق آتشست |
|
|
گبر میگوید میان آن سقر |
|
چه غمم بودی گرم کردی نظر |
|
|
کان نظر شیرین کنندهی رنجهاست |
|
ساحران را خونبهای دست و پاست |
|