| | | | | | |
|
دیدم اندر خانه من نقش و نگار |
|
بودم اندر عشق خانه بیقرار |
|
|
بودم از گنج نهانی بیخبر |
|
ورنه دستنبوی من بودی تبر |
|
|
آه گر داد تبر را دادمی |
|
این زمان غم را تبرا دادمی |
|
|
چشم را بر نقش میانداختم |
|
همچو طفلان عشقها میباختم |
|
|
پس نکو گفت آن حکیم کامیار |
|
که تو طفلی خانه پر نقش و نگار |
|
|
در الهینامه بس اندرز کرد |
|
که بر آر دودمان خویش گرد |
|
|
بس کن ای موسی بگو وعدهی سوم |
|
که دل من ز اضطرابش گشت گم |
|
|
گفت موسی آن سوم ملک دوتو |
|
دو جهانی خالص از خصم و عدو |
|
|
بیشتر زان ملک که اکنون داشتی |
|
کان بد اندر جنگ و این در آشتی |
|
|
آنک در جنگت چنان ملکی دهد |
|
بنگر اندر صلح خوانت چون نهد |
|
|
آن کرم که اندر جفا آنهات داد |
|
در وفا بنگر چه باشد افتقاد |
|
|
گفت ای موسی چهارم چیست زود |
|
بازگو صبرم شد و حرصم فزود |
|
|
گفت چارم آنک مانی تو جوان |
|
موی همچون قیر و رخ چون ارغوان |
|
|
رنگ و بو در پیش ما بس کاسدست |
|
لیک تو پستی سخن کردیم پست |
|
|
افتخار از رنگ و بو و از مکان |
|
هست شادی و فریب کودکان |
|