| | | | | | |
|
آن یکی یک شیخ را تهمت نهاد |
|
کو بدست و نیست بر راه رشاد |
|
|
شارب خمرست و سالوس و خبیث |
|
مر مریدان را کجا باشد مغیث |
|
|
آن یکی گفتش ادب را هوش دار |
|
خرد نبود این چنین ظن بر کبار |
|
|
دور ازو و دور از آن اوصاف او |
|
که ز سیلی تیره گردد صاف او |
|
|
این چنین بهتان منه بر اهل حق |
|
کین خیال تست برگردان ورق |
|
|
این نباشد ور بود ای مرغ خاک |
|
بحر قلزم را ز مرداری چه باک |
|
|
نیست دون القلتین و حوض خرد |
|
که تواند قطرهایش از کار برد |
|
|
آتش ابراهیم را نبود زیان |
|
هر که نمرودیست گو میترس از آن |
|
|
نفس نمرودست و عقل و جان خلیل |
|
روح در عینست و نفس اندر دلیل |
|
|
این دلیل راه رهرو را بود |
|
کو بهر دم در بیابان گم شود |
|
|
واصلان را نیست جز چشم و چراغ |
|
از دلیل و راهشان باشد فراغ |
|
|
گر دلیلی گفت آن مرد وصال |
|
گفت بهر فهم اصحاب جدال |
|
|
بهر طفل نو پدر تیتی کند |
|
گرچه عقلش هندسهی گیتی کند |
|
|
کم نگردد فضل استاد از علو |
|
گر الف چیزی ندارد گوید او |
|
|
از پی تعلیم آن بستهدهن |
|
از زبان خود برون باید شدن |
|
|
در زبان او بباید آمدن |
|
تا بیاموزد ز تو او علم و فن |
|
|
پس همه خلقان چو طفلان ویند |
|
لازمست این پیر را در وقت پند |
|
|
آن مرید شیخ بد گوینده را |
|
آن به کفر و گمرهی آکنده را |
|
|
گفت خود را تو مزن بر تیغ تیز |
|
هین مکن با شاه و با سلطان ستیز |
|
|
حوض با دریا اگر پهلو زند |
|
خویش را از بیخ هستی بر کند |
|
|
نیست بحری کو کران دارد که تا |
|
تیره گردد او ز مردار شما |
|
|
کفر را حدست و اندازه بدان |
|
شیخ و نور شیخ را نبود کران |
|
|
پیش بی حد هرچه محدودست لاست |
|
کل شیء غیر وجه الله فناست |
|
|
کفر و ایمان نیست آنجایی که اوست |
|
زانک او مغزست و این دو رنگ و پوست |
|
|
این فناها پردهی آن وجه گشت |
|
چون چراغ خفیه اندر زیر طشت |
|
|
پس سر این تن حجاب آن سرست |
|
پیش آن سر این سر تن کافرست |
|
|
کیست کافر غافل از ایمان شیخ |
|
کیست مرده بی خبر از جان شیخ |
|
|
جان نباشد جز خبر در آزمون |
|
هر که را افزون خبر جانش فزون |
|
|
جان ما از جان حیوان بیشتر |
|
از چه زان رو که فزون دارد خبر |
|
|
پس فزون از جان ما جان ملک |
|
کو منزه شد ز حس مشترک |
|
|
وز ملک جان خداوندان دل |
|
باشد افزون تو تحیر را بهل |
|
|
زان سبب آدم بود مسجودشان |
|
جان او افزونترست از بودشان |
|
|
ورنه بهتر را سجود دونتری |
|
امر کردن هیچ نبود در خوری |
|
|
کی پسندد عدل و لطف کردگار |
|
که گلی سجده کند در پیش خار |
|
|
جان چو افزون شد گذشت از انتها |
|
شد مطیعش جان جمله چیزها |
|
|
مرغ و ماهی و پری و آدمی |
|
زانک او بیشست و ایشان در کمی |
|
|
ماهیان سوزنگر دلقش شوند |
|
سوزنان را رشتهها تابع بوند |
|