| | | | | | |
|
این سخن را نیست پایان و فراغ |
|
ای خلیل حق چرا کشتی تو زاغ |
|
|
بهر فرمان حکمت فرمان چه بود |
|
اندکی ز اسرار آن باید نمود |
|
|
کاغ کاغ و نعرهی زاغ سیاه |
|
دایما باشد به دنیا عمرخواه |
|
|
همچو ابلیس از خدای پاک فرد |
|
تا قیامت عمر تن درخواست کرد |
|
|
گفت انظرنی الی یوم الجزا |
|
کاشکی گفتی که تبنا ربنا |
|
|
عمر بی توبه همه جان کندنست |
|
مرگ حاضر غایب از حق بودنست |
|
|
عمر و مرگ این هر دو با حق خوش بود |
|
بیخدا آب حیات آتش بود |
|
|
آن هم از تاثیر لعنت بود کو |
|
در چنان حضرت همیشد عمرجو |
|
|
از خدا غیر خدا را خواستن |
|
ظن افزونیست و کلی کاستن |
|
|
خاصه عمری غرق در بیگانگی |
|
در حضور شیر روبهشانگی |
|
|
عمر بیشم ده که تا پستر روم |
|
مهلم افزون کن که تا کمتر شوم |
|
|
تا که لعنت را نشانه او بود |
|
بد کسی باشد که لعنتجو بود |
|
|
عمر خوش در قرب جان پروردنست |
|
عمر زاغ از بهر سرگین خوردنست |
|
|
عمر بیشم ده که تا گه میخورم |
|
دایم اینم ده که بس بدگوهرم |
|
|
گرنه گه خوارست آن گندهدهان |
|
گویدی کز خوی زاغم وا رهان |
|