مثنوی معنوی/صفت بعضی اولیا کی راضی‌اند باحکام و لابه نکنند کی این حکم را بگردان
| بشنو اکنون قصه‌ی آن ره‌روان | که ندارند اعتراضی در جهان | |||||
| ز اولیا اهل دعا خود دیگرند | که همی‌دوزند و گاهی می‌درند | |||||
| قوم دیگر می‌شناسم ز اولیا | که دهانشان بسته باشد از دعا | |||||
| از رضا که هست رام آن کرام | جستن دفع قضاشان شد حرام | |||||
| در قضا ذوقی همی‌بینند خاص | کفرشان آید طلب کردن خلاص | |||||
| حسن ظنی بر دل ایشان گشود | که نپوشند از عمی جامه‌ی کبود | |||||