| | | | | | |
|
زن برو زد بانگ کای ناموسکیش |
|
من فسون تو نخواهم خورد بیش |
|
|
ترهات از دعوی و دعوت مگو |
|
رو سخن از کبر و از نخوت مگو |
|
|
چند حرف طمطراق و کار بار |
|
کار و حال خود ببین و شرمدار |
|
|
کبر زشت و از گدایان زشتتر |
|
روز سرد و برف وانگه جامه تر |
|
|
چند دعوی و دم و باد و بروت |
|
ای ترا خانه چو بیت العنکبوت |
|
|
از قناعت کی تو جان افروختی |
|
از قناعتها تو نام آموختی |
|
|
گفت پیغامبر قناعت چیست گنج |
|
گنج را تو وا نمیدانی ز رنج |
|
|
این قناعت نیست جز گنج روان |
|
تو مزن لاف ای غم و رنج روان |
|
|
تو مخوانم جفت کمتر زن بغل |
|
جفت انصافم نیم جفت دغل |
|
|
چون قدم با میر و با بگ میزنی |
|
چون ملخ را در هوا رگ میزنی |
|
|
با سگان زین استخوان در چالشی |
|
چون نی اشکم تهی در نالشی |
|
|
سوی من منگر بخواری سست سست |
|
تا نگویم آنچ در رگهای تست |
|
|
عقل خود را از من افزون دیدهای |
|
مر من کمعقل را چون دیدهای |
|
|
همچو گرگ غافل اندر ما مجه |
|
ای ز ننگ عقل تو بیعقل به |
|
|
چونک عقل تو عقیلهی مردمست |
|
آن نه عقلست آن که مار و کزدمست |
|
|
خصم ظلم و مکر تو الله باد |
|
فضل و عقل تو ز ما کوتاه باد |
|
|
هم تو ماری هم فسونگر این عجب |
|
مارگیر و ماری ای ننگ عرب |
|
|
زاغ اگر زشتی خود بشناختی |
|
همچو برف از درد و غم بگداختی |
|
|
مرد افسونگر بخواند چون عدو |
|
او فسون بر مار و مار افسون برو |
|
|
گر نبودی دام او افسون مار |
|
کی فسون مار را گشتی شکار |
|
|
مرد افسونگر ز حرص کسب و کار |
|
در نیابد آن زمان افسون مار |
|
|
مار گوید ای فسونگر هین و هین |
|
آن خود دیدی فسون من ببین |
|
|
تو به نام حق فریبی مر مرا |
|
تا کنی رسوای شور و شر مرا |
|
|
نام حقم بست نی آن رای تو |
|
نام حق را دام کردی وای تو |
|
|
نام حق بستاند از تو داد من |
|
من به نام حق سپردم جان و تن |
|
|
یا به زخم من رگ جانت برد |
|
یا که همچون من به زندانت برد |
|
|
زن ازین گونه خشن گفتارها |
|
خواند بر شوی جوان طومارها |
|