| | | | | | |
|
کر امل را دان که مرگ ما شنید |
|
مرگ خود نشنید و نقل خود ندید |
|
|
حرص نابیناست بیند مو بمو |
|
عیب خلقان و بگوید کو بکو |
|
|
عیب خود یک ذره چشم کور او |
|
مینبیند گرچه هست او عیبجو |
|
|
عور میترسد که دامانش برند |
|
دامن مرد برهنه چون درند |
|
|
مرد دنیا مفلس است و ترسناک |
|
هیچ او را نیست از دزدانش باک |
|
|
او برهنه آمد و عریان رود |
|
وز غم دزدش جگر خون میشود |
|
|
وقت مرگش که بود صد نوحه بیش |
|
خنده آید جانش را زین ترس خویش |
|
|
آن زمان داند غنی کش نیست زر |
|
هم ذکی داند که او بد بیهنر |
|
|
چون کنار کودکی پر از سفال |
|
کو بر آن لرزان بود چون رب مال |
|
|
گر ستانی پارهای گریان شود |
|
پاره گر بازش دهی خندان شود |
|
|
چون نباشد طفل را دانش دثار |
|
گریه و خندهش ندارد اعتبار |
|
|
محتشم چون عاریت را ملک دید |
|
پس بر آن مال دروغین میطپید |
|
|
خواب میبیند که او را هست مال |
|
ترسد از دزدی که برباید جوال |
|
|
چون ز خوابش بر جهاند گوشکش |
|
پس ز ترس خویش تسخر آیدش |
|
|
همچنان لرزانی این عالمان |
|
که بودشان عقل و علم این جهان |
|
|
از پی این عاقلان ذو فنون |
|
گفت ایزد در نبی لا یعلمون |
|
|
هر یکی ترسان ز دزدی کسی |
|
خویشتن را علم پندارد بسی |
|
|
گوید او که روزگارم میبرند |
|
خود ندارد روزگار سودمند |
|
|
گوید از کارم بر آوردند خلق |
|
غرق بیکاریست جانش تابه حلق |
|
|
عور ترسان که منم دامن کشان |
|
چون رهانم دامن از چنگالشان |
|
|
صد هزاران فضل داند از علوم |
|
جان خود را مینداند آن ظلوم |
|
|
داند او خاصیت هر جوهری |
|
در بیان جوهر خود چون خری |
|
|
که همیدانم یجوز و لایجوز |
|
خود ندانی تو یجوزی یا عجوز |
|
|
این روا و آن ناروا دانی ولیک |
|
تو روا یا ناروایی بین تو نیک |
|
|
قیمت هر کاله میدانی که چیست |
|
قیمت خود را ندانی احمقیست |
|
|
سعدها و نحسها دانستهای |
|
ننگری سعدی تو یا ناشستهای |
|
|
جان جمله علمها اینست این |
|
که بدانی من کیم در یوم دین |
|
|
آن اصول دین بدانستی ولیک |
|
بنگر اندر اصل خود گر هست نیک |
|
|
از اصولینت اصول خویش به |
|
که بدانی اصل خود ای مرد مه |
|