مثنوی معنوی/سبب عداوت عام و بیگانه زیستن ایشان به اولیاء خدا کی بحقشان می‌خوانند و با آب حیات ابدی

by مولوی

	بلک از چفسیدگی در خان و مان			تلخشان آید شنیدن این بیان
	خرقه‌ای بر ریش خر چفسید سخت			چونک خواهی بر کنی زو لخت لخت
	جفته اندازد یقین آن خر ز درد			حبذا آن کس کزو پرهیز کرد
	خاصه پنجه ریش و هر جا خرقه‌ای			بر سرش چفسیده در نم غرقه‌ای
	خان و مان چون خرقه و این حرص‌ریش			حرص هر که بیش باشد ریش بیش
	خان و مان چغد ویرانست و بس			نشنود اوصاف بغداد و طبس
	گر بیاید باز سلطانی ز راه			صد خبر آرد بدین چغدان ز شاه
	شرح دارالملک و باغستان و جو			پس برو افسوس دارد صد عدو
	که چه باز آورد افسانه‌ی کهن			کز گزاف و لاف می‌بافد سخن
	کهنه ایشانند و پوسیده‌ی ابد			ورنه آن دم کهنه را نو می‌کند
	مردگان کهنه را جان می‌دهد			تاج عقل و نور ایمان می‌دهد
	دل مدزد از دلربای روح‌بخش			که سوارت می‌کند بر پشت رخش
	سر مدزد از سر فراز تاج‌ده			کو ز پای دل گشاید صد گره
	با کی گویم در همه ده زنده کو			سوی آب زندگی پوینده کو
	تو به یک خواری گریزانی ز عشق			تو به جز نامی چه می‌دانی ز عشق
	عشق را صد ناز و استکبار هست			عشق با صد ناز می‌آید به دست
	عشق چون وافیست وافی می‌خرد			در حریف بی‌وفا می‌ننگرد
	چون درختست آدمی و بیخ عهد			بیخ را تیمار می‌باید به جهد
	عهد فاسد بیخ پوسیده بود			وز ثمار و لطف ببریده بود
	شاخ و برگ نخل گر چه سبز بود			با فساد بیخ سبزی نیست سود
	ور ندارد برگ سبز و بیخ هست			عاقبت بیرون کند صد برگ دست
	تو مشو غره به علمش عهد جو			علم چون قشرست و عهدش مغز او