| | | | | | |
|
خواجه از دورش بدید و خیره ماند |
|
از تحیر اهل آن ده را بخواند |
|
|
راویهی ما اشتر ما هست این |
|
پس کجا شد بندهی زنگیجبین |
|
|
این یکی بدریست میآید ز دور |
|
میزند بر نور روز از روش نور |
|
|
کو غلام ما مگر سرگشته شد |
|
یا بدو گرگی رسید و کشته شد |
|
|
چون بیامد پیش گفتش کیستی |
|
از یمن زادی و یا ترکیستی |
|
|
گو غلامم را چه کردی راست گو |
|
گر بکشتی وا نما حیلت مجو |
|
|
گفت اگر کشتم بتو چون آمدم |
|
چون به پای خود درین خون آمدم |
|
|
کو غلام من بگفت اینک منم |
|
کرد دست فضل یزدان روشنم |
|
|
هی چه میگویی غلام من کجاست |
|
هین نخواهی رست از من جز براست |
|
|
گفت اسرار ترا با آن غلام |
|
جمله وا گویم یکایک من تمام |
|
|
زان زمانی که خریدی تو مرا |
|
تا به اکنون باز گویم ماجرا |
|
|
تا بدانی که همانم در وجود |
|
گرچه از شبدیز من صبحی گشود |
|
|
رنگ دیگر شد ولیکن جان پاک |
|
فارغ از رنگست و از ارکان و خاک |
|
|
تنشناسان زود ما را گم کنند |
|
آبنوشان ترک مشک و خم کنند |
|
|
جانشناسان از عددها فارغاند |
|
غرقهی دریای بیچونند و چند |
|
|
جان شو و از راه جان جان را شناس |
|
یار بینش شو نه فرزند قیاس |
|
|
چون ملک با عقل یک سررشتهاند |
|
بهر حکمت را دو صورت گشتهاند |
|
|
آن ملک چون مرغ بال و پر گرفت |
|
وین خرد بگذاشت پر و فر گرفت |
|
|
لاجرم هر دو مناصر آمدند |
|
هر دو خوش رو پشت همدیگر شدند |
|
|
هم ملک هم عقل حق را واجدی |
|
هر دو آدم را معین و ساجدی |
|
|
نفس و شیطان بوده ز اول واحدی |
|
بوده آدم را عدو و حاسدی |
|
|
آنک آدم را بدن دید او رمید |
|
و آنک نور متمن دید او خمید |
|
|
آن دو دیدهروشنان بودند ازین |
|
وین دو را دیده ندیده غیر طین |
|
|
این بیان اکنون چو خر بر یخ بماند |
|
چون نشاید بر جهود انجیل خواند |
|
|
کی توان با شیعه گفتن از عمر |
|
کی توان بربط زدن در پیش کر |
|
|
لیک گر در ده به گوشه یک کسست |
|
های هویی که برآوردم بسست |
|
|
مستحق شرح را سنگ و کلوخ |
|
ناطقی گردد مشرح با رسوخ |
|