| | | | | | |
|
چون شنید اینها دوان شد تیز و تفت |
|
بر در موسی کلیم الله رفت |
|
|
رو همیمالید در خاک او ز بیم |
|
که مرا فریاد رس زین ای کلیم |
|
|
گفت رو بفروش خود را و بره |
|
چونک استا گشتهای بر جه ز چه |
|
|
بر مسلمانان زیان انداز تو |
|
کیسه و همیانها را کن دوتو |
|
|
من درون خشت دیدم این قضا |
|
که در آیینه عیان شد مر ترا |
|
|
عاقل اول بیند آخر را بدل |
|
اندر آخر بیند از دانش مقل |
|
|
باز زاری کرد کای نیکوخصال |
|
مر مرا در سر مزن در رو ممال |
|
|
از من آن آمد که بودم ناسزا |
|
ناسزایم را تو ده حسن الجزا |
|
|
گفت تیری جست از شست ای پسر |
|
نیست سنت کید آن واپس به سر |
|
|
لیک در خواهم ز نیکوداوری |
|
تا که ایمان آن زمان با خود بری |
|
|
چونک ایمان برده باشی زندهای |
|
چونک با ایمان روی پایندهای |
|
|
هم در آن دم حال بر خواجه بگشت |
|
تا دلش شوریده و آوردند طشت |
|
|
شورش مرگست نه هیضهی طعام |
|
قی چه سودت دارد ای بدبخت خام |
|
|
چار کس بردند تا سوی وثاق |
|
ساق میمالید او بر پشت ساق |
|
|
پند موسی نشنوی شوخی کنی |
|
خویشتن بر تیغ پولادی زنی |
|
|
شرم ناید تیغ را از جان تو |
|
آن تست این ای برادر آن تو |
|