مثنوی معنوی/دوم بار وهم افکندن کودکان استاد را کی او را از قرآن خواندن ما درد سر افزاید
گفت آن زیرک که ای قوم پسند | درس خوانید و کنید آوا بلند | |||||
چون همیخواندند گفت ای کودکان | بانگ ما استاد را دارد زیان | |||||
درد سر افزاید استا را ز بانگ | ارزد این کو درد یابد بهر دانگ | |||||
گفت استا راست میگوید روید | درد سر افزون شدم بیرون شوید |