| | | | | | |
|
ای رسولان میفرستمتان رسول |
|
رد من بهتر شما را از قبول |
|
|
پیش بلقیس آنچ دیدیت از عجب |
|
باز گویید از بیابان ذهب |
|
|
تا بداند که به زر طامع نهایم |
|
ما زر از زرآفرین آوردهایم |
|
|
آنک گر خواهد همه خاک زمین |
|
سر به سر زر گردد و در ثمین |
|
|
حق برای آن کند ای زرگزین |
|
روز محشر این زمین را نقره گین |
|
|
فارغیم از زر که ما بس پر فنیم |
|
خاکیان را سر به سر زرین کنیم |
|
|
از شما کی کدیهی زر میکنیم |
|
ما شما را کیمیاگر میکنیم |
|
|
ترک آن گیرید گر ملک سباست |
|
که برون آب و گل بس ملکهاست |
|
|
تختهبندست آن که تختش خواندهای |
|
صدر پنداری و بر در ماندهای |
|
|
پادشاهی نیستت بر ریش خود |
|
پادشاهی چون کنی بر نیک و بد |
|
|
بیمراد تو شود ریشت سپید |
|
شرم دار از ریش خود ای کژ امید |
|
|
مالک الملک است هر کش سر نهد |
|
بیجهان خاک صد ملکش دهد |
|
|
لیک ذوق سجدهای پیش خدا |
|
خوشتر آید از دو صد دولت ترا |
|
|
پس بنالی که نخواهم ملکها |
|
ملک آن سجده مسلم کن مرا |
|
|
پادشاهان جهان از بدرگی |
|
بو نبردند از شراب بندگی |
|
|
ورنه ادهموار سرگردان و دنگ |
|
ملک را برهم زدندی بیدرنگ |
|
|
لیک حق بهر ثبات این جهان |
|
مهرشان بنهاد بر چشم و دهان |
|
|
تا شود شیرین بریشان تخت و تاج |
|
که ستانیم از جهانداران خراج |
|
|
از خراج ار جمع آری زر چو ریگ |
|
آخر آن از تو بماند مردریگ |
|
|
همره جانت نگردد ملک و زر |
|
زر بده سرمه ستان بهر نظر |
|
|
تا ببینی کین جهان چاهیست تنگ |
|
یوسفانه آن رسن آری به چنگ |
|
|
تا بگوید چون ز چاه آیی به بام |
|
جان که یا بشرای هذا لی غلام |
|
|
هست در چاه انعکاسات نظر |
|
کمترین آنک نماید سنگ زر |
|
|
وقت بازی کودکان را ز اختلال |
|
مینماید آن خزفها زر و مال |
|
|
عارفانش کیمیاگر گشتهاند |
|
تا که شد کانها بر ایشان نژند |
|