| | | | | | |
|
آن یکی میگفت در عهد شعیب |
|
که خدا از من بسی دیدست عیب |
|
|
چند دید از من گناه و جرمها |
|
وز کرم یزدان نمیگیرد مرا |
|
|
حق تعالی گفت در گوش شعیب |
|
در جواب او فصیح از راه غیب |
|
|
که بگفتی چند کردم من گناه |
|
وز کرم نگرفت در جرمم اله |
|
|
عکس میگویی و مقلوب ای سفیه |
|
ای رها کرده ره و بگرفته تیه |
|
|
چند چندت گیرم و تو بیخبر |
|
در سلاسل ماندهای پا تا بسر |
|
|
زنگ تو بر توت ای دیگ سیاه |
|
کرد سیمای درونت را تباه |
|
|
بر دلت زنگار بر زنگارها |
|
جمع شد تا کور شد ز اسرارها |
|
|
گر زند آن دود بر دیگ نوی |
|
آن اثر بنماید ار باشد جوی |
|
|
زانک هر چیزی بضد پیدا شود |
|
بر سپیدی آن سیه رسوا شود |
|
|
چون سیه شد دیگ پس تاثیر دود |
|
بعد ازین بر وی که بیند زود زود |
|
|
مرد آهنگر که او زنگی بود |
|
دود را با روش همرنگی بود |
|
|
مرد رومی کو کند آهنگری |
|
رویش ابلق گردد از دودآوری |
|
|
پس بداند زود تاثیر گناه |
|
تا بنالد زود گوید ای اله |
|
|
چون کند اصرار و بد پیشه کند |
|
خاک اندر چشم اندیشه کند |
|
|
توبه نندیشد دگر شیرین شود |
|
بر دلش آن جرم تا بیدین شود |
|
|
آن پشیمانی و یا رب رفت ازو |
|
شست بر آیینه زنگ پنج تو |
|
|
آهنش را زنگها خوردن گرفت |
|
گوهرش را زنگ کم کردن گرفت |
|
|
چون نویسی کاغد اسپید بر |
|
آن نبشته خوانده آید در نظر |
|
|
چون نویسی بر سر بنوشته خط |
|
فهم ناید خواندنش گردد غلط |
|
|
کان سیاهی بر سیاهی اوفتاد |
|
هر دو خط شد کور و معنیی نداد |
|
|
ور سیم باره نویسی بر سرش |
|
پس سیه کردی چو جان پر شرش |
|
|
پس چه چاره جز پناه چارهگر |
|
ناامیدی مس و اکسیرش نظر |
|
|
ناامیدیها بپیش او نهید |
|
تا ز درد بیدوا بیرون جهید |
|
|
چون شعیب این نکتهها با وی بگفت |
|
زان دم جان در دل او گل شکفت |
|
|
جان او بشنید وحی آسمان |
|
گفت اگر بگرفت ما را کو نشان |
|
|
گفت یا رب دفع من میگوید او |
|
آن گرفتن را نشان میجوید او |
|
|
گفت ستارم نگویم رازهاش |
|
جز یکی رمز از برای ابتلاش |
|
|
یک نشان آنک میگیرم ورا |
|
آنک طاعت دارد و صوم و دعا |
|
|
وز نماز و از زکات و غیر آن |
|
لیک یک ذره ندارد ذوق جان |
|
|
میکند طاعات و افعال سنی |
|
لیک یک ذره ندارد چاشنی |
|
|
طاعتش نغزست و معنی نغز نی |
|
جوزها بسیار و در وی مغز نی |
|
|
ذوق باید تا دهد طاعات بر |
|
مغز باید تا دهد دانه شجر |
|
|
دانهی بیمغز کی گردد نهال |
|
صورت بیجان نباشد جز خیال |
|