| | | | | | |
|
مرد گفت آری سبو را سر ببند |
|
هین که این هدیهست ما را سودمند |
|
|
در نمد در دوز تو این کوزه را |
|
تا گشاید شه بهدیه روزه را |
|
|
کین چنین اندر همه آفاق نیست |
|
جز رحیق و مایهی اذواق نیست |
|
|
زانک ایشان ز آبهای تلخ و شور |
|
دایما پر علتاند و نیمکور |
|
|
مرغ کاب شور باشد مسکنش |
|
او چه داند جای آب روشنش |
|
|
ای که اندر چشمهی شورست جاث |
|
تو چه دانی شط و جیحون و فرات |
|
|
ای تو نارسته ازین فانی رباط |
|
تو چه دانی محو و سکر و انبساط |
|
|
ور بدانی نقلت از اب و جدست |
|
پیش تو این نامها چون ابجدست |
|
|
ابجد و هوز چه فاش است و پدید |
|
بر همه طفلان و معنی بس بعید |
|
|
پس سبو برداشت آن مرد عرب |
|
در سفر شد میکشیدش روز و شب |
|
|
بر سبو لرزان بد از آفات دهر |
|
هم کشیدش از بیابان تا به شهر |
|
|
زن مصلا باز کرده از نیاز |
|
رب سلم ورد کرده در نماز |
|
|
که نگهدار آب ما را از خسان |
|
یا رب آن گوهر بدان دریا رسان |
|
|
گرچه شویم آگهست و پر فنست |
|
لیک گوهر را هزاران دشمنست |
|
|
خود چه باشد گوهر آب کوثرست |
|
قطرهای زینست کاصل گوهرست |
|
|
از دعاهای زن و زاری او |
|
وز غم مرد و گرانباری او |
|
|
سالم از دزدان و از آسیب سنگ |
|
برد تا دار الخلافه بیدرنگ |
|
|
دید درگاهی پر از انعامها |
|
اهل حاجت گستریده دامها |
|
|
دم بدم هر سوی صاحبحاجتی |
|
یافته زان در عطا و خلعتی |
|
|
بهر گبر و ممن و زیبا و زشت |
|
همچو خورشید و مطر نی چون بهشت |
|
|
دید قومی درنظر آراسته |
|
قوم دیگر منتظر بر خاسته |
|
|
خاص و عامه از سلیمان تا بمور |
|
زنده گشته چون جهان از نفخ صور |
|
|
اهل صورت در جواهر بافته |
|
اهل معنی بحر معنی یافته |
|
|
آنک بی همت چه با همت شده |
|
وانک با همت چه با نعمت شده |
|