| | | | | | |
|
آن رسول از خود بشد زین یک دو جام |
|
نی رسالت یاد ماندش نی پیام |
|
|
واله اندر قدرت الله شد |
|
آن رسول اینجا رسید و شاه شد |
|
|
سیل چون آمد به دریا بحر گشت |
|
دانه چون آمد به مزرع گشت کشت |
|
|
چون تعلق یافت نان با بوالبشر |
|
نان مرده زنده گشت و با خبر |
|
|
موم و هیزم چون فدای نار شد |
|
ذات ظلمانی او انوار شد |
|
|
سنگ سرمه چونک شد در دیدگان |
|
گشت بینایی شد آنجا دیدبان |
|
|
ای خنک آن مرد کز خود رسته شد |
|
در وجود زندهای پیوسته شد |
|
|
وای آن زنده که با مرده نشست |
|
مرده گشت و زندگی از وی بجست |
|
|
چون تو در قرآن حق بگریختی |
|
با روان انبیا آمیختی |
|
|
هست قرآن حالهای انبیا |
|
ماهیان بحر پاک کبریا |
|
|
ور بخوانی و نهای قرآنپذیر |
|
انبیا و اولیا را دیده گیر |
|
|
ور پذیرایی چو بر خوانی قصص |
|
مرغ جانت تنگ آید در قفص |
|
|
مرغ کو اندر قفص زندانیست |
|
مینجوید رستن از نادانیست |
|
|
روحهایی کز قفصها رستهاند |
|
انبیاء رهبر شایستهاند |
|
|
از برون آوازشان آید ز دین |
|
که ره رستن ترا اینست این |
|
|
ما بذین رستیم زین تنگین قفص |
|
جز که این ره نیست چارهی این قفص |
|
|
خویش را رنجور سازی زار زار |
|
تا ترا بیرون کنند از اشتهار |
|
|
که اشتهار خلق بند محکمست |
|
در ره این از بند آهن کی کمست |
|