| | | | | | |
|
چون فناش از فقر پیرایه شود |
|
او محمدوار بیسایه شود |
|
|
فقر فخری را فنا پیرایه شد |
|
چون زبانهی شمع او بیسایه شد |
|
|
شمع جمله شد زبانه پا و سر |
|
سایه را نبود بگرد او گذر |
|
|
موم از خویش و ز سایه در گریخت |
|
در شعاع از بهر او کی شمع ریخت |
|
|
گفت او بهر فنایت ریختم |
|
گفت من هم در فنا بگریختم |
|
|
این شعاع باقی آمد مفترض |
|
نه شعاع شمع فانی عرض |
|
|
شمع چون در نار شد کلی فنا |
|
نه اثر بینی ز شمع و نه ضیا |
|
|
هست اندر دفع ظلمت آشکار |
|
آتش صورت به مومی پایدار |
|
|
برخلاف موم شمع جسم کان |
|
تا شود کم گردد افزون نور جان |
|
|
این شعاع باقی و آن فانیست |
|
شمع جان را شعلهی ربانیست |
|
|
این زبانهی آتشی چون نور بود |
|
سایهی فانی شدن زو دور بود |
|
|
ابر را سایه بیفتد در زمین |
|
ماه را سایه نباشد همنشین |
|
|
بیخودی بیابریست ای نیکخواه |
|
باشی اندر بیخودی چون قرص ماه |
|
|
باز چون ابری بیاید رانده |
|
رفت نور از مه خیالی مانده |
|
|
از حجاب ابر نورش شد ضعیف |
|
کم ز ماه نو شد آن بدر شریف |
|
|
مه خیالی مینماید ز ابر و گرد |
|
ابر تن ما را خیالاندیش کرد |
|
|
لطف مه بنگر که این هم لطف اوست |
|
که بگفت او ابرها ما را عدوست |
|
|
مه فراغت دارد از ابر و غبار |
|
بر فراز چرخ دارد مه مدار |
|
|
ابر ما را شد عدو و خصم جان |
|
که کند مه را ز چشم ما نهان |
|
|
حور را این پرده زالی میکند |
|
بدر را کم از هلالی میکند |
|
|
ماه ما را در کنار عز نشاند |
|
دشمن ما را عدوی خویش خواند |
|
|
تاب ابر و آب او خود زین مهست |
|
هر که مه خواند ابر را بس گمرهست |
|
|
نور مه بر ابر چون منزل شدست |
|
روی تاریکش ز مه مبدل شدست |
|
|
گرچه همرنگ مهست و دولتیست |
|
اندر ابر آن نور مه عاریتیست |
|
|
در قیامت شمس و مه معزول شد |
|
چشم در اصل ضیا مشغول شد |
|
|
تا بداند ملک را از مستعار |
|
وین رباط فانی از دارالقرار |
|
|
دایه عاریه بود روزی سه چار |
|
مادرا ما را تو گیر اندر کنار |
|
|
پر من ابرست و پردهست و کثیف |
|
ز انعکاس لطف حق شد او لطیف |
|
|
بر کنم پر را و حسنش را ز راه |
|
تا ببینم حسن مه را هم ز ماه |
|
|
من نخواهم دایه مادر خوشترست |
|
موسیام من دایهی من مادرست |
|
|
من نخواهم لطف مه از واسطه |
|
که هلاک قوم شد این رابطه |
|
|
یا مگر ابری شود فانی راه |
|
تا نگردد او حجاب روی ماه |
|
|
صورتش بنماید او در وصف لا |
|
همچو جسم انبیا و اولیا |
|
|
آنچنان ابری نباشد پردهبند |
|
پردهدر باشد به معنی سودمند |
|
|
آنچنان که اندر صباح روشنی |
|
قطره میبارید و بالا ابر نی |
|
|
معجزهی پیغامبری بود آن سقا |
|
گشته ابر از محو همرنگ سما |
|
|
بود ابر و رفته از وی خوی ابر |
|
این چنین گردد تن عاشق به صبر |
|
|
تن بود اما تنی گم گشته زو |
|
گشته مبدل رفته از وی رنگ و بو |
|
|
پر پی غیرست و سر از بهر من |
|
خانهی سمع و بصر استون تن |
|
|
جان فدا کردن برای صید غیر |
|
کفر مطلق دان و نومیدی ز خیر |
|
|
هین مشو چون قند پیش طوطیان |
|
بلک زهری شو شو آمن از زیان |
|
|
یا برای شادباشی در خطاب |
|
خویش چون مردار کن پی کلاب |
|
|
پس خضر کشتی برای این شکست |
|
تا که آن کشتی ز غاصب باز رست |
|
|
فقر فخری بهر آن آمد سنی |
|
تا ز طماعان گریزم در غنی |
|
|
گنجها را در خرابی زان نهند |
|
تا ز حرص اهل عمران وا رهند |
|
|
پر نتانی کند رو خلوت گزین |
|
تا نگردی جمله خرج آن و این |
|
|
زآنک تو هم لقمهای هم لقمهخوار |
|
آکل و ماکولی ای جان هوشدار |
|