| | | | | | |
|
گفت قبطی تو دعایی کن که من |
|
از سیاهی دل ندارم آن دهن |
|
|
که بود که قفل این دل وا شود |
|
زشت را در بزم خوبان جا شود |
|
|
مسخی از تو صاحب خوبی شود |
|
یا بلیسی باز کروبی شود |
|
|
یا بفر دست مریم بوی مشک |
|
یابد و تری و میوه شاخ خشک |
|
|
سبطی آن دم در سجود افتاد و گفت |
|
کای خدای عالم جهر و نهفت |
|
|
جز تو پیش کی بر آرد بنده دست |
|
هم دعا و هم اجابت از توست |
|
|
هم ز اول تو دهی میل دعا |
|
تو دهی آخر دعاها را جزا |
|
|
اول و آخر توی ما در میان |
|
هیچ هیچی که نیاید در بیان |
|
|
این چنین میگفت تا افتاد طشت |
|
از سر بام و دلش بیهوش گشت |
|
|
باز آمد او به هوش اندر دعا |
|
لیس للانسان الا ما سعی |
|
|
در دعا بود او که ناگه نعرهای |
|
از دل قبطی بجست و غرهای |
|
|
که هلا بشتاب و ایمان عرضه کن |
|
تا ببرم زود زنار کهن |
|
|
آتشی در جان من انداختند |
|
مر بلیسی را به جان بنواختند |
|
|
دوستی تو و از تو ناشکفت |
|
حمدلله عاقبت دستم گرفت |
|
|
کیمیایی بود صحبتهای تو |
|
کم مباد از خانهی دل پای تو |
|
|
تو یکی شاخی بدی از نخل خلد |
|
چون گرفتم او مرا تا خلد برد |
|
|
سیل بود آنک تنم را در ربود |
|
برد سیلم تا لب دریای جود |
|
|
من به بوی آب رفتم سوی سیل |
|
بحر دیدم در گرفتم کیل کیل |
|
|
طاس آوردش که اکنون آبگیر |
|
گفت رو شد آبها پیشم حقیر |
|
|
شربتی خوردم ز الله اشتری |
|
تا به محشر تشنگی ناید مرا |
|
|
آنک جوی و چشمهها را آب داد |
|
چشمهای در اندرون من گشاد |
|
|
این جگر که بود گرم و آبخوار |
|
گشت پیش همت او آب خوار |
|
|
کاف کافی آمد او بهر عباد |
|
صدق وعدهی کهیعص |
|
|
کافیم بدهم ترا من جمله خیر |
|
بیسبب بیواسطهی یاری غیر |
|
|
کافیم بینان ترا سیری دهم |
|
بیسپاه و لشکرت میری دهم |
|
|
بیبهارت نرگس و نسرین دهم |
|
بیکتاب و اوستا تلقین دهم |
|
|
کافیم بی داروت درمان کنم |
|
گور را و چاه را میدان کنم |
|
|
موسیی را دل دهم با یک عصا |
|
تا زند بر عالمی شمشیرها |
|
|
دست موسی را دهم یک نور و تاب |
|
که طپانچه میزند بر آفتاب |
|
|
چوب را ماری کنم من هفت سر |
|
که نزاید ماده مار او را ز نر |
|
|
خون نیامیزم در آب نیل من |
|
خود کنم خون عین آبش را به فن |
|
|
شادیت را غم کنم چون آب نیل |
|
که نیابی سوی شادیها سبیل |
|
|
باز چون تجدید ایمان بر تنی |
|
باز از فرعون بیزاری کنی |
|
|
موسی رحمت ببینی آمده |
|
نیل خون بینی ازو آبی شده |
|
|
چون سر رشته نگه داری درون |
|
نیل ذوق تو نگردد هیچ خون |
|
|
من گمان بردم که ایمان آورم |
|
تا ازین طوفان خون آبی خورم |
|
|
من چه دانستم که تبدیلی کند |
|
در نهاد من مرا نیلی کند |
|
|
سوی چشم خود یکی نیلم روان |
|
برقرارم پیش چشم دیگران |
|
|
همچنانک این جهان پیش نبی |
|
غرق تسبیحست و پیش ما غبی |
|
|
پیش چشمش این جهان پر عشق و داد |
|
پیش چشم دیگران مرده و جماد |
|
|
پست و بالا پیش چشمش تیزرو |
|
از کلوخ و خشت او نکته شنو |
|
|
با عوام این جمله بسته و مردهای |
|
زین عجبتر من ندیدم پردهای |
|
|
گورها یکسان به پیش چشم ما |
|
روضه و حفره به چشم اولیا |
|
|
عامه گفتندی که پیغامبر ترش |
|
از چه گشتست و شدست او ذوقکش |
|
|
خاص گفتندی که سوی چشمتان |
|
مینماید او ترش ای امتان |
|
|
یک زمان درچشم ما آیید تا |
|
خندهها بینید اندر هل اتی |
|
|
از سر امرود بن بنماید آن |
|
منعکس صورت بزیر آ ای جوان |
|
|
آن درخت هستی است امرودبن |
|
تا بر آنجایی نماید نو کهن |
|
|
تا بر آنجایی ببینی خارزار |
|
پر ز کزدمهای خشم و پر ز مار |
|
|
چون فرود آیی ببینی رایگان |
|
یک جهان پر گلرخان و دایگان |
|