| | | | | | |
|
استن حنانه از هجر رسول |
|
ناله میزد همچو ارباب عقول |
|
|
گفت پیغامبر چه خواهی ای ستون |
|
گفت جانم از فراقت گشت خون |
|
|
مسندت من بودم از من تاختی |
|
بر سر منبر تو مسند ساختی |
|
|
گفت خواهی که ترا نخلی کنند |
|
شرقی و غربی ز تو میوه چنند |
|
|
یا در آن عالم حقت سروی کند |
|
تا تر و تازه بمانی تا ابد |
|
|
گفت آن خواهم که دایم شد بقاش |
|
بشنو ای غافل کم از چوبی مباش |
|
|
آن ستون را دفن کرد اندر زمین |
|
تا چو مردم حشر گردد یوم دین |
|
|
تا بدانی هر که را یزدان بخواند |
|
از همه کار جهان بی کار ماند |
|
|
هر که را باشد ز یزدان کار و بار |
|
یافت بار آنجا و بیرون شد ز کار |
|
|
آنک او را نبود از اسرار داد |
|
کی کند تصدیق او نالهی جماد |
|
|
گوید آری نه ز دل بهر وفاق |
|
تا نگویندش که هست اهل نفاق |
|
|
گر نیندی واقفان امر کن |
|
در جهان رد گشته بودی این سخن |
|
|
صد هزاران ز اهل تقلید و نشان |
|
افکندشان نیم وهمی در گمان |
|
|
که بظن تقلید و استدلالشان |
|
قایمست و جمله پر و بالشان |
|
|
شبههای انگیزد آن شیطان دون |
|
در فتند این جمله کوران سرنگون |
|
|
پای استدلالیان چوبین بود |
|
پای چوبین سخت بی تمکین بود |
|
|
غیر آن قطب زمان دیدهور |
|
کز ثباتش کوه گردد خیرهسر |
|
|
پای نابینا عصا باشد عصا |
|
تا نیفتد سرنگون او بر حصا |
|
|
آن سواری کو سپه را شد ظفر |
|
اهل دین را کیست سلطان بصر |
|
|
با عصا کوران اگر ره دیدهاند |
|
در پناه خلق روشندیدهاند |
|
|
گر نه بینایان بدندی و شهان |
|
جمله کوران مردهاندی در جهان |
|
|
نه ز کوران کشت آید نه درود |
|
نه عمارت نه تجارتها و سود |
|
|
گر نکردی رحمت و افضالتان |
|
در شکستی چوب استدلالتان |
|
|
این عصا چه بود قیاسات و دلیل |
|
آن عصا که دادشان بینا جلیل |
|
|
چون عصا شد آلت جنگ و نفیر |
|
آن عصا را خرد بشکن ای ضریر |
|
|
او عصاتان داد تا پیش آمدیت |
|
آن عصا از خشم هم بر وی زدیت |
|
|
حلقهی کوران به چه کار اندرید |
|
دیدبان را در میانه آورید |
|
|
دامن او گیر کو دادت عصا |
|
در نگر کادم چهها دید از عصا |
|
|
معجزهی موسی و احمد را نگر |
|
چون عصا شد مار و استن با خبر |
|
|
از عصا ماری و از استن حنین |
|
پنج نوبت میزنند از بهر دین |
|
|
گرنه نامعقول بودی این مزه |
|
کی بدی حاجت به چندین معجزه |
|
|
هرچه معقولست عقلش میخورد |
|
بی بیان معجزه بی جر و مد |
|
|
این طریق بکر نامعقول بین |
|
در دل هر مقبلی مقبول بین |
|
|
همچنان کز بیم آدم دیو و دد |
|
در جزایر در رمیدند از حسد |
|
|
هم ز بیم معجزات انبیا |
|
سر کشیده منکران زیر گیا |
|
|
تا به ناموس مسلمانی زیند |
|
در تسلس تا ندانی که کیند |
|
|
همچو قلابان بر آن نقد تباه |
|
نقره میمالند و نام پادشاه |
|
|
ظاهر الفاظشان توحید و شرع |
|
باطن آن همچو در نان تخم صرع |
|
|
فلسفی را زهره نه تا دم زند |
|
دم زند دین حقش بر هم زند |
|
|
دست و پای او جماد و جان او |
|
هر چه گوید آن دو در فرمان او |
|
|
با زبان گر چه تهمت مینهند |
|
دست و پاهاشان گواهی میدهند |
|