| | | | | | |
|
مصطفی روزی به گورستان برفت |
|
با جنازهی مردی از یاران برفت |
|
|
خاک را در گور او آگنده کرد |
|
زیر خاک آن دانهاش را زنده کرد |
|
|
این درختانند همچون خاکیان |
|
دستها بر کردهاند از خاکدان |
|
|
سوی خلقان صد اشارت میکنند |
|
وانک گوشستش عبارت میکنند |
|
|
با زبان سبز و با دست دراز |
|
از ضمیر خاک میگویند راز |
|
|
همچو بطان سر فرو برده بب |
|
گشته طاووسان و بوده چون غراب |
|
|
در زمستانشان اگر محبوس کرد |
|
آن غرابان را خدا طاووس کرد |
|
|
در زمستانشان اگر چه داد مرگ |
|
زندهشان کرد از بهار و داد برگ |
|
|
منکران گویند خود هست این قدیم |
|
این چرا بندیم بر رب کریم |
|
|
کوری ایشان درون دوستان |
|
حق برویانید باغ و بوستان |
|
|
هر گلی کاندر درون بویا بود |
|
آن گل از اسرار کل گویا بود |
|
|
بوی ایشان رغم آنف منکران |
|
گرد عالم میرود پردهدران |
|
|
منکران همچون جعل زان بوی گل |
|
یا چو نازک مغز در بانگ دهل |
|
|
خویشتن مشغول میسازند و غرق |
|
چشم میدزدند ازین لمعان برق |
|
|
چشم میدزدند و آنجا چشم نی |
|
چشم آن باشد که بیند مامنی |
|
|
چون ز گورستان پیمبر باز گشت |
|
سوی صدیقه شد و همراز گشت |
|
|
چشم صدیقه چو بر رویش فتاد |
|
پیش آمد دست بر وی مینهاد |
|
|
بر عمامه و روی او و موی او |
|
بر گریبان و بر و بازوی او |
|
|
گفت پیغامبر چه میجویی شتاب |
|
گفت باران آمد امروز از سحاب |
|
|
جامههاات میبجویم در طلب |
|
تر نمییابم ز باران ای عجب |
|
|
گفت چه بر سر فکندی از ازار |
|
گفت کردم آن ردای تو خمار |
|
|
گفت بهر آن نمود ای پاکجیب |
|
چشم پاکت را خدا باران غیب |
|
|
نیست آن باران ازین ابر شما |
|
هست ابری دیگر و دیگر سما |
|