مثنوی معنوی/در بیان آنک تن روح را چون لباسی است و این دست آستین دست روحست واین پای موزهی پای روحست
تا بدانی که تن آمد چون لباس | رو بجو لابس لباسی را ملیس | |||||
روح را توحید الله خوشترست | غیر ظاهر دست و پای دیگرست | |||||
دست و پا در خواب بینی و ایتلاف | آن حقیقت دان مدانش از گزاف | |||||
آن توی که بی بدن داری بدن | پس مترس از جسم و جان بیرون شدن |