| | | | | | |
| |
زن بدید آن سستی او از شگفت |
|
آمد اندر قهقهه خندهش گرفت |
|
| |
یادش آمد مردی آن پهلوان |
|
که بکشت او شیر و اندامش چنان |
|
| |
غالب آمد خندهی زن شد دراز |
|
جهد میکرد و نمیشد لب فراز |
|
| |
سخت میخندید همچون بنگیان |
|
غالب آمد خنده بر سود و زیان |
|
| |
هرچه اندیشید خنده میفزود |
|
همچو بند سیل ناگاهان گشود |
|
| |
گریه و خنده غم و شادی دل |
|
هر یکی را معدنی دان مستقل |
|
| |
هر یکی را مخزنی مفتاح آن |
|
ای برادر در کف فتاح دان |
|
| |
هیچ ساکن مینشد آن خنده زو |
|
پس خلیفه طیره گشت و تندخو |
|
| |
زود شمشیر از غلافش بر کشید |
|
گفت سر خنده واگو ای پلید |
|
| |
در دلم زین خنده ظنی اوفتاد |
|
راستی گو عشوه نتوانیم داد |
|
| |
ور خلاف راستی بفریبیم |
|
یا بهانهی چرب آری تو به دم |
|
| |
من بدانم در دل من روشنیست |
|
بایدت گفتن هر آنچ گفتنیست |
|
| |
در دل شاهان تو ماهی دان سطبر |
|
گرچه گه گه شد ز غفلت زیر ابر |
|
| |
یک چراغی هست در دل وقت گشت |
|
وقت خشم و حرص آید زیر طشت |
|
| |
آن فراست این زمان یار منست |
|
گر نگویی آنچ حق گفتنست |
|
| |
من بدین شمشیر برم گردنت |
|
سود نبود خود بهانه کردنت |
|
| |
ور بگویی راست آزادت کنم |
|
حق یزدان نشکنم شادت کنم |
|
| |
هفت مصحف آن زمان برهم نهاد |
|
خورد سوگند و چنین تقریر داد |
|
