| | | | | | |
|
از علی آموز اخلاص عمل |
|
شیر حق را دان مطهر از دغل |
|
|
در غزا بر پهلوانی دست یافت |
|
زود شمشیری بر آورد و شتافت |
|
|
او خدو انداخت در روی علی |
|
افتخار هر نبی و هر ولی |
|
|
آن خدو زد بر رخی که روی ماه |
|
سجده آرد پیش او در سجدهگاه |
|
|
در زمان انداخت شمشیر آن علی |
|
کرد او اندر غزااش کاهلی |
|
|
گشت حیران آن مبارز زین عمل |
|
وز نمودن عفو و رحمت بیمحل |
|
|
گفت بر من تیغ تیز افراشتی |
|
از چه افکندی مرا بگذاشتی |
|
|
آن چه دیدی بهتر از پیکار من |
|
تا شدی تو سست در اشکار من |
|
|
آن چه دیدی که چنین خشمت نشست |
|
تا چنان برقی نمود و باز جست |
|
|
آن چه دیدی که مرا زان عکس دید |
|
در دل و جان شعلهای آمد پدید |
|
|
آن چه دیدی برتر از کون و مکان |
|
که به از جان بود و بخشیدیم جان |
|
|
در شجاعت شیر ربانیستی |
|
در مروت خود کی داند کیستی |
|
|
در مروت ابر موسیی بتیه |
|
کمد از وی خوان و نان بیشبیه |
|
|
ابرها گندم دهد کان را بجهد |
|
پخته و شیرین کند مردم چو شهد |
|
|
ابر موسی پر رحمت بر گشاد |
|
پخته و شیرین بی زحمت بداد |
|
|
از برای پختهخواران کرم |
|
رحمتش افراخت در عالم علم |
|
|
تا چهل سال آن وظیفه و آن عطا |
|
کم نشد یک روز زان اهل رجا |
|
|
تا هم ایشان از خسیسی خاستند |
|
گندنا و تره و خس خواستند |
|
|
امت احمد که هستید از کرام |
|
تا قیامت هست باقی آن طعام |
|
|
چون ابیت عند ربی فاش شد |
|
یطعم و یسقی کنایت ز آش شد |
|
|
هیچ بیتاویل این را در پذیر |
|
تا در آید در گلو چون شهد و شیر |
|
|
زانک تاویلست وا داد عطا |
|
چونک بیند آن حقیقت را خطا |
|
|
آن خطا دیدن ز ضعف عقل اوست |
|
عقل کل مغزست و عقل جزو پوست |
|
|
خویش را تاویل کن نه اخبار را |
|
مغز را بد گوی نه گلزار را |
|
|
ای علی که جمله عقل و دیدهای |
|
شمهای واگو از آنچ دیدهای |
|
|
تیغ حلمت جان ما را چاک کرد |
|
آب علمت خاک ما را پاک کرد |
|
|
بازگو دانم که این اسرار هوست |
|
زانک بی شمشیر کشتن کار اوست |
|
|
صانع بی آلت و بی جارحه |
|
واهب این هدیههای رابحه |
|
|
صد هزاران می چشاند هوش را |
|
که خبر نبود دو چشم و گوش را |
|
|
باز گو ای باز عرش خوششکار |
|
تا چه دیدی این زمان از کردگار |
|
|
چشم تو ادراک غیب آموخته |
|
چشمهای حاضران بر دوخته |
|
|
آن یکی ماهی همیبیند عیان |
|
وان یکی تاریک میبیند جهان |
|
|
وان یکی سه ماه میبیند بهم |
|
این سه کس بنشسته یک موضع نعم |
|
|
چشم هر سه باز و گوش هر سه تیز |
|
در تو آویزان و از من در گریز |
|
|
سحر عین است این عجب لطف خفیست |
|
بر تو نقش گرگ و بر من یوسفیست |
|
|
عالم ار هجده هزارست و فزون |
|
هر نظر را نیست این هجده زبون |
|
|
راز بگشا ای علی مرتضی |
|
ای پس س القضا حسن القضا |
|
|
یا تو واگو آنچ عقلت یافتست |
|
یا بگویم آنچ برمن تافتست |
|
|
از تو بر من تافت چون داری نهان |
|
میفشانی نور چون مه بی زبان |
|
|
لیک اگر در گفت آید قرص ماه |
|
شب روان را زودتر آرد به راه |
|
|
از غلط ایمن شوند و از ذهول |
|
بانگ مه غالب شود بر بانگ غول |
|
|
ماه بی گفتن چو باشد رهنما |
|
چون بگوید شد ضیا اندر ضیا |
|
|
چون تو بابی آن مدینه علم را |
|
چون شعاعی آفتاب حلم را |
|
|
باز باش ای باب بر جویای باب |
|
تا رسد از تو قشور اندر لباب |
|
|
باز باش ای باب رحمت تا ابد |
|
بارگاه ما له کفوا احد |
|
|
هر هوا و ذرهای خود منظریست |
|
نا گشاده کی گود کانجا دریست |
|
|
تا بنگشاید دری را دیدبان |
|
در درون هرگز نجنبد این گمان |
|
|
چون گشاده شد دری حیران شود |
|
مرغ اومید و طمع پران شود |
|
|
غافلی ناگه به ویران گنج یافت |
|
سوی هر ویران از آن پس میشتافت |
|
|
تا ز درویشی نیابی تو گهر |
|
کی گهر جویی ز درویشی دگر |
|
|
سالها گر ظن دود با پای خویش |
|
نگذرد ز اشکاف بینیهای خویش |
|
|
تا ببینی نایدت از غیب بو |
|
غیر بینی هیچ میبینی بگو |
|