| | | | | | |
|
زاهدی بد در میان بادیه |
|
در عبادت غرق چون عبادیه |
|
|
حاجیان آنجا رسیدند از بلاد |
|
دیدهشان بر زاهد خشک اوفتاد |
|
|
جای زاهد خشک بود او ترمزاج |
|
از سموم بادیه بودش علاج |
|
|
حاجیان حیران شدند از وحدتش |
|
و آن سلامت در میان آفتش |
|
|
در نماز استاده بد بر روی ریگ |
|
ریگ کز تفش بجوشد آب دیگ |
|
|
گفتیی سرمست در سبزه و گلست |
|
یا سواره بر براق و دلدلست |
|
|
یا که پایش بر حریر و حلههاست |
|
یا سموم او را به از باد صباست |
|
|
پس بماندند آن جماعت با نیاز |
|
تا شود درویش فارغ از نماز |
|
|
چون ز استغراق باز آمد فقیر |
|
زان جماعت زندهی روشنضمیر |
|
|
دید کبش میچکید از دست و رو |
|
جامهاش تر بود از آثار وضو |
|
|
پس بپرسیدش که آبت از کجاست |
|
دست را بر داشت کز سوی سماست |
|
|
گفت هر گاهی که خواهی میرسد |
|
بی ز چاه و بی ز حبل من مسد |
|
|
مشکل ما حل کن ای سلطان دین |
|
تا ببخشد حال تو ما را یقین |
|
|
وا نما سری ز اسرارت بما |
|
تا ببریم از میان زنارها |
|
|
چشم را بگشود سوی آسمان |
|
که اجابت کن دعای حاجیان |
|
|
رزقجویی را ز بالا خوگرم |
|
تو ز بالا بر گشودستی درم |
|
|
ای نموده تو مکان از لامکان |
|
فی السماء رزقکم کرده عیان |
|
|
در میان این مناجات ابر خوش |
|
زود پیدا شد چو پیل آبکش |
|
|
همچو آب از مشک باریدن گرفت |
|
در گو و در غارها مسکن گرفت |
|
|
ابر میبارید چون مشک اشکها |
|
حاجیان جمله گشاده مشکها |
|
|
یک جماعت زان عجایب کارها |
|
میبریدند از میان زنارها |
|
|
قوم دیگر را یقین در ازدیاد |
|
زین عجب والله اعلم بالرشاد |
|
|
قوم دیگر ناپذیرا ترش و خام |
|
ناقصان سرمدی تم الکلام |
|