| | | | | | |
|
شیخ میشد با مریدی بیدرنگ |
|
سوی شهری نان بدانجا بود تنگ |
|
|
ترس جوع و قحط در فکر مرید |
|
هر دمی میگشت از غفلت پدید |
|
|
شیخ آگه بود و واقف از ضمیر |
|
گفت او را چند باشی در زحیر |
|
|
از برای غصهی نان سوختی |
|
دیدهی صبر و توکل دوختی |
|
|
تو نهای زان نازنینان عزیز |
|
که ترا دارند بیجوز و مویز |
|
|
جوع رزق جان خاصان خداست |
|
کی زبون همچو تو گیج گداست |
|
|
باش فارغ تو از آنها نیستی |
|
که درین مطبخ تو بینان بیستی |
|
|
کاسه بر کاسهست و نان بر نان مدام |
|
از برای این شکمخواران عام |
|
|
چون بمیرد میرود نان پیش پیش |
|
کای ز بیم بینوایی کشته خویش |
|
|
تو برفتی ماند نان برخیز گیر |
|
ای بکشته خویش را اندر زحیر |
|
|
هین توکل کن ملرزان پا و دست |
|
رزق تو بر تو ز تو عاشقترست |
|
|
عاشقست و میزند او مولمول |
|
که ز بیصبریت داند ای فضول |
|
|
گر ترا صبری بدی رزق آمدی |
|
خویشتن چون عاشقان بر تو زدی |
|
|
این تب لرزه ز خوف جوع چیست |
|
در توکل سیر میتانند زیست |
|