| | | | | | |
|
واعظی بد بس گزیده در بیان |
|
زیر منبر جمع مردان و زنان |
|
|
رفت جوحی چادر و روبند ساخت |
|
در میان آن زنان شد ناشناخت |
|
|
سایلی پرسید واعظ را به راز |
|
موی عانه هست نقصان نماز |
|
|
گفت واعظ چون شود عانه دراز |
|
پس کراهت باشد از وی در نماز |
|
|
یا به آهک یا ستره بسترش |
|
تا نمازت کامل آید خوب و خوش |
|
|
گفت سایل آن درازی تا چه حد |
|
شرط باشد تا نمازم کم بود |
|
|
گفت چون قدر جوی گردد به طول |
|
پس ستردن فرض باشد ای سول |
|
|
گفت جوحی زود ای خوهر ببین |
|
عانهی من گشته باشد این چنین |
|
|
بهر خشنودی حق پیش آر دست |
|
که آن به مقدار کراهت آمدست |
|
|
دست زن در کرد در شلوار مرد |
|
کیر او بر دست زن آسیب کرد |
|
|
نعرهای زد سخت اندر حال زن |
|
گفت واعظ بر دلش زد گفت من |
|
|
گفت نه بر دل نزد بر دست زد |
|
وای اگر بر دل زدی ای پر خرد |
|
|
بر دل آن ساحران زد اندکی |
|
شد عصا و دست ایشان را یکی |
|
|
گر عصا بستانی از پیری شها |
|
بیش رنجد که آن گروه از دست و پا |
|
|
نعرهی لاضیر بر گردون رسید |
|
هین ببر که جان ز جان کندن رهید |
|
|
ما بدانستیم ما این تن نهایم |
|
از ورای تن به یزدان میزییم |
|
|
ای خنک آن را که ذات خود شناخت |
|
اندر امن سرمدی قصری بساخت |
|
|
کودکی گرید پی جوز و مویز |
|
پیش عاقل باشد آن بس سهل چیز |
|
|
پیش دل جوز و مویز آمد جسد |
|
طفل کی در دانش مردان رسد |
|
|
هر که محجوبست او خود کودکست |
|
مرد آن باشد که بیرون از شکست |
|
|
گر بریش و خایه مردستی کسی |
|
هر بزی را ریش و مو باشد بسی |
|
|
پیشوای بد بود آن بز شتاب |
|
میبرد اصحاب را پیش قصاب |
|
|
ریش شانه کرده که من سابقم |
|
سابقی لیکن به سوی مرگ و غم |
|
|
هین روش بگزین و ترک ریش کن |
|
ترک این ما و من و تشویش کن |
|
|
تا شوی چون بوی گل با عاشقان |
|
پیشوا و رهنمای گلستان |
|
|
کیست بوی گل دم عقل و خرد |
|
خوش قلاووز ره ملک ابد |
|