| | | | | | |
|
میرشد محتاج گرمابه سحر |
|
بانگ زد سنقر هلا بردار سر |
|
|
طاس و مندیل و گل از التون بگیر |
|
تابه گرمابرویم ای ناگزیر |
|
|
سنقر آن دم طاس و مندیلی نکو |
|
برگرفت و رفت با او دو بدو |
|
|
مسجدی بر ره بد و بانگ صلا |
|
آمد اندر گوش سنقر در ملا |
|
|
بود سنقر سخت مولع در نماز |
|
گفت ای میر من ای بندهنواز |
|
|
تو برین دکان زمانی صبرکن |
|
تا گزارم فرض و خوانم لم یکن |
|
|
چون امام و قوم بیرون آمدند |
|
ازنماز و وردها فارغ شدند |
|
|
سنقر آنجا ماند تا نزدیک چاشت |
|
میر سنقر را زمانی چشم داشت |
|
|
گفت ای سنقر چرا نایی برون |
|
گفت مینگذاردم این ذو فنون |
|
|
صبر کن نک آمدم ای روشنی |
|
نیستم غافل که در گوش منی |
|
|
هفت نوبت صبر کرد و بانگ کرد |
|
تاکه عاجز گشت از تیباش مرد |
|
|
پاسخش این بود مینگذاردم |
|
تا برون آیم هنوز ای محترم |
|
|
گفت آخر مسجد اندر کس نماند |
|
کیت وا میدارد آنجا کت نشاند |
|
|
گفت آنک بستهاستت از برون |
|
بسته است او هم مرا در اندرون |
|
|
آنک نگذارد ترا کایی درون |
|
میبنگذارد مرا کایم برون |
|
|
آنک نگذارد کزین سو پا نهی |
|
او بدین سو بست پای این رهی |
|
|
ماهیان را بحر نگذارد برون |
|
خاکیان را بحر نگذارد درون |
|
|
اصل ماهی آب و حیوان از گلست |
|
حیله و تدبیر اینجا باطلست |
|
|
قفل زفتست و گشاینده خدا |
|
دست در تسلیم زن واندر رضا |
|
|
ذره ذره گر شود مفتاحها |
|
این گشایش نیست جز از کبریا |
|
|
چون فراموشت شود تدبیر خویش |
|
یابی آن بخت جوان از پیر خویش |
|
|
چون فراموش خودی یادت کنند |
|
بنده گشتی آنگه آزادت کنند |
|