| | | | | | |
|
در نغولی بود آب آن تشنه راند |
|
بر درخت جوز جوزی میفشاند |
|
|
میفتاد از جوزبن جوز اندر آب |
|
بانگ میآمد همی دید او حباب |
|
|
عاقلی گفتش که بگذار ای فتی |
|
جوزها خود تشنگی آرد ترا |
|
|
بیشتر در آب میافتد ثمر |
|
آب در پستیست از تو دور در |
|
|
تا تو از بالا فرو آیی به زور |
|
آب جویش برده باشد تا به دور |
|
|
گفت قصدم زین فشاندن جوز نیست |
|
تیزتر بنگر برین ظاهر مهایست |
|
|
قصد من آنست که آید بانگ آب |
|
هم ببینم بر سر آب این حباب |
|
|
تشنه را خود شغل چه بود در جهان |
|
گرد پای حوض گشتن جاودان |
|
|
گرد جو و گرد آب و بانگ آب |
|
همچو حاجی طایف کعبهی صواب |
|
|
همچنان مقصود من زین مثنوی |
|
ای ضیاء الحق حسامالدین توی |
|
|
مثنوی اندر فروع و در اصول |
|
جمله آن تست کردستی قبول |
|
|
در قبول آرند شاهان نیک و بد |
|
چون قبول آرند نبود بیش رد |
|
|
چون نهالی کاشتی آبش بده |
|
چون گشادش دادهای بگشا گره |
|
|
قصدم از الفاظ او راز توست |
|
قصدم از انشایش آواز توست |
|
|
پیش من آوازت آواز خداست |
|
عاشق از معشوق حاشا که جداست |
|
|
اتصالی بیتکیف بیقیاس |
|
هست ربالناس را با جان ناس |
|
|
لیک گفتم ناس من نسناس نی |
|
ناس غیر جان جاناشناس نی |
|
|
ناس مردم باشد و کو مردمی |
|
تو سر مردم ندیدستی دمی |
|
|
ما رمیت اذ رمیت خواندهای |
|
لیک جسمی در تجزی ماندهای |
|
|
ملک جسمت را چو بلقیس ای غبی |
|
ترک کن بهر سلیمان نبی |
|
|
میکنم لا حول نه از گفت خویش |
|
بلک از وسواس آن اندیشه کیش |
|
|
کو خیالی میکند در گفت من |
|
در دل از وسواس و انکارات ظن |
|
|
میکنم لا حول یعنی چاره نیست |
|
چون ترا در دل بضدم گفتنیست |
|
|
چونک گفت من گرفتت در گلو |
|
من خمش کردم تو آن خود بگو |
|
|
آن یکی نایی خوش نی میزدست |
|
ناگهان از مقعدش بادی بجست |
|
|
نای را بر کون نهاد او که ز من |
|
گر تو بهتر میزنی بستان بزن |
|
|
ای مسلمان خود ادب اندر طلب |
|
نیست الا حمل از هر بیادب |
|
|
هر که را بینی شکایت میکند |
|
که فلان کس راست طبع و خوی بد |
|
|
این شکایتگر بدان که بدخو است |
|
که مر آن بدخوی را او بدگو است |
|
|
زانک خوشخو آن بود کو در خمول |
|
باشد از بدخو و بدطبعان حمول |
|
|
لیک در شیخ آن گله ز آمر خداست |
|
نه پی خشم و ممارات و هواست |
|
|
آن شکایت نیست هست اصلاح جان |
|
چون شکایت کردن پیغامبران |
|
|
ناحمولی انبیا از امر دان |
|
ورنه حمالست بد را حلمشان |
|
|
طبع را کشتند در حمل بدی |
|
ناحمولی گر بود هست ایزدی |
|
|
ای سلیمان در میان زاغ و باز |
|
حلم حق شو با همه مرغان بساز |
|
|
ای دو صد بلقیس حلمت را زبون |
|
که اهد قومی انهم لا یعلمون |
|