| | | | | | |
|
آن یکی با دلق آمد از عراق |
|
باز پرسیدند یاران از فراق |
|
|
گفت آری بد فراق الا سفر |
|
بود بر من بس مبارک مژدهور |
|
|
که خلیفه داد ده خلعت مرا |
|
که قرینش باد صد مدح و ثنا |
|
|
شکرها و حمدها بر میشمرد |
|
تا که شکر از حد و اندازه ببرد |
|
|
پس بگفتندش که احوال نژند |
|
بر دروغ تو گواهی میدهند |
|
|
تن برهنه سر برهنه سوخته |
|
شکر را دزدیده یا آموخته |
|
|
کو نشان شکر و حمد میر تو |
|
بر سر و بر پای بی توفیر تو |
|
|
گر زبانت مدح آن شه میتند |
|
هفت اندامت شکایت میکند |
|
|
در سخای آن شه و سلطان جود |
|
مر ترا کفشی و شلواری نبود |
|
|
گفت من ایثار کردم آنچ داد |
|
میر تقصیری نکرد از افتقاد |
|
|
بستدم جمله عطاها از امیر |
|
بخش کردم بر یتیم و بر فقیر |
|
|
مال دادم بستدم عمر دراز |
|
در جزا زیرا که بودم پاکباز |
|
|
پس بگفتندش مبارک مال رفت |
|
چیست اندر باطنت این دود نفت |
|
|
صد کراهت در درون تو چو خار |
|
کی بود انده نشان ابتشار |
|
|
کو نشان عشق و ایثار و رضا |
|
گر درستست آنچ گفتی ما مضی |
|
|
خود گرفتم مال گم شد میل کو |
|
سیل اگر بگذشت جای سیل کو |
|
|
چشم تو گر بد سیاه و جانفزا |
|
گر نماند او جانفزا ازرق چرا |
|
|
کو نشان پاکبازی ای ترش |
|
بوی لاف کژ همیآید خمش |
|
|
صد نشان باشد درون ایثار را |
|
صد علامت هست نیکوکار را |
|
|
مال در ایثار اگر گردد تلف |
|
در درون صد زندگی آید خلف |
|
|
در زمین حق زراعت کردنی |
|
تخمهای پاک آنگه دخل نی |
|
|
گر نروید خوشه از روضات هو |
|
پس چه واسع باشد ارض الله بگو |
|
|
چونک این ارض فنا بیریع نیست |
|
چون بود ارض الله آن مستوسعیست |
|
|
این زمین را ریع او خود بیحدست |
|
دانهای را کمترین خود هفصدست |
|
|
حمد گفتی کو نشان حامدون |
|
نه برونت هست اثر نه اندرون |
|
|
حمد عارف مر خدا را راستست |
|
که گواه حمد او شد پا و دست |
|
|
از چه تاریک جسمش بر کشید |
|
وز تک زندان دنیااش خرید |
|
|
اطلس تقوی و نور متلف |
|
آیت حمدست او را بر کتف |
|
|
وا رهیده از جهان عاریه |
|
ساکن گلزار و عین جاریه |
|
|
بر سریر سر عالیهمتش |
|
مجلس و جا و مقام و رتبتش |
|
|
مقعد صدقی که صدیقان درو |
|
جمله سر سبزند و شاد و تازهرو |
|
|
حمدشان چون حمد گلشن از بهار |
|
صد نشانی دارد و صد گیر و دار |
|
|
بر بهارش چشمه و نخل و گیاه |
|
وآن گلستان و نگارستان گواه |
|
|
شاهد شاهد هزاران هر طرف |
|
در گواهی همچو گوهر بر صدف |
|
|
بوی سر بد بیاید از دمت |
|
وز سر و رو تابد ای لافی غمت |
|
|
بوشناسانند حاذق در مصاف |
|
تو به جلدی های هو کم کن گزاف |
|
|
تو ملاف از مشک کان بوی پیاز |
|
از دم تو میکند مکشوف راز |
|
|
گلشکر خوردم همیگویی و بوی |
|
میزند از سیر که یافه مگوی |
|
|
هست دل مانندهی خانهی کلان |
|
خانهی دل را نهان همسایگان |
|
|
از شکاف روزن و دیوارها |
|
مطلع گردند بر اسرار ما |
|
|
از شکافی که ندارد هیچ وهم |
|
صاحب خانه و ندارد هیچ سهم |
|
|
از نبی بر خوان که دیو و قوم او |
|
میبرند از حال انسی خفیه بو |
|
|
از رهی که انس از آن آگاه نیست |
|
زانک زین محسوس و زین اشباه نیست |
|
|
در میان ناقدان زرقی متن |
|
با محک ای قلب دون لافی مزن |
|
|
مر محک را ره بود در نقد و قلب |
|
که خدایش کرد امیر جسم و قلب |
|
|
چون شیاطین با غلیظیهای خویش |
|
واقفاند از سر ما و فکر و کیش |
|
|
مسلکی دارند دزدیده درون |
|
ما ز دزدیهای ایشان سرنگون |
|
|
دم به دم خبط و زیانی میکنند |
|
صاحب نقب و شکاف روزنند |
|
|
پس چرا جانهای روشن در جهان |
|
بیخبر باشند از حال نهان |
|
|
در سرایت کمتر از دیوان شدند |
|
روحها که خیمه بر گردون زدند |
|
|
دیو دزدانه سوی گردون رود |
|
از شهاب محرق او مطعون شود |
|
|
سرنگون از چرخ زیر افتد چنان |
|
که شقی در جنگ از زخم سنان |
|
|
آن ز رشک روحهای دلپسند |
|
از فلکشان سرنگون میافکنند |
|
|
تو اگر شلی و لنگ و کور و کر |
|
این گمان بر روحهای مه مبر |
|
|
شرم دار و لاف کم زن جان مکن |
|
که بسی جاسوس هست آن سوی تن |
|