مثنوی معنوی/حکایت آن فقیه با دستار بزرگ و آنک بربود دستارش و بانگ می‌زد کی باز کن ببین کی چه می‌بری آنگه ببر
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| یک فقیهی ژنده‌ها در چیده بود | در عمامه‌ی خویش در پیچیده بود | |||||
| تا شود زفت و نماید آن عظیم | چون در آید سوی محفل در حطیم | |||||
| ژنده‌ها از جامه‌ها پیراسته | ظاهرا دستار از آن آراسته | |||||
| ظاهر دستار چون حله‌ی بهشت | چون منافق اندرون رسوا و زشت | |||||
| پاره پاره دلق و پنبه و پوستین | در درون آن عمامه بد دفین | |||||
| روی سوی مدرسه کرده صبوح | تا بدین ناموس یابد او فتوح | |||||
| در ره تاریک مردی جامه کن | منتظر استاده بود از بهر فن | |||||
| در ربود او از سرش دستار را | پس دوان شد تا بسازد کار را | |||||
| پس فقیهش بانگ برزد کای پسر | باز کن دستار را آنگه ببر | |||||
| این چنین که چار پره می‌پری | باز کن آن هدیه را که می‌بری | |||||
| باز کن آن را به دست خود بمال | آنگهان خواهی ببر کردم حلال | |||||
| چونک بازش کرد آنک می‌گریخت | صد هزاران ژنده اندر ره بریخت | |||||
| زان عمامه‌ی زفت نابایست او | ماند یک گز کهنه‌ای در دست او | |||||
| بر زمین زد خرقه را کای بی‌عیار | زین دغل ما را بر آوردی ز کار | |||||