| | | | | | |
|
گفت من تیغ از پی حق میزنم |
|
بندهی حقم نه مامور تنم |
|
|
شیر حقم نیستم شیر هوا |
|
فعل من بر دین من باشد گوا |
|
|
ما رمیت اذ رمیتم در حراب |
|
من چو تیغم وان زننده آفتاب |
|
|
رخت خود را من ز ره بر داشتم |
|
غیر حق را من عدم انگاشتم |
|
|
سایهایام کدخداام آفتاب |
|
حاجبم من نیستم او را حجاب |
|
|
من چو تیغم پر گهرهای وصال |
|
زنده گردانم نه کشته در قتال |
|
|
خون نپوشد گوهر تیغ مرا |
|
باد از جا کی برد میغ مرا |
|
|
که نیم کوهم ز حلم و صبر و داد |
|
کوه را کی در رباید تند باد |
|
|
آنک از بادی رود از جا خسیست |
|
زانک باد ناموافق خود بسیست |
|
|
باد خشم و باد شهوت باد آز |
|
برد او را که نبود اهل نماز |
|
|
کوهم و هستی من بنیاد اوست |
|
ور شوم چون کاه بادم یاد اوست |
|
|
جز به باد او نجنبد میل من |
|
نیست جز عشق احد سرخیل من |
|
|
خشم بر شاهان شه و ما را غلام |
|
خشم را هم بستهام زیر لگام |
|
|
تیغ حلمم گردن خشمم زدست |
|
خشم حق بر من چو رحمت آمدست |
|
|
غرق نورم گرچه سقفم شد خراب |
|
روضه گشتم گرچه هستم بوتراب |
|
|
چون در آمد علتی اندر غزا |
|
تیغ را دیدم نهان کردن سزا |
|
|
تا احب لله آید نام من |
|
تا که ابغض لله آید کام من |
|
|
تا که اعطا لله آید جود من |
|
تا که امسک لله آید بود من |
|
|
بخل من لله عطا لله و بس |
|
جمله للهام نیم من آن کس |
|
|
وانچ لله میکنم تقلید نیست |
|
نیست تخییل و گمان جز دید نیست |
|
|
ز اجتهاد و از تحری رستهام |
|
آستین بر دامن حق بستهام |
|
|
گر همیپرم همیبینم مطار |
|
ور همیگردم همیبینم مدار |
|
|
ور کشم باری بدانم تا کجا |
|
ماهم و خورشید پیشم پیشوا |
|
|
بیش ازین با خلق گفتن روی نیست |
|
بحر را گنجایی اندر جوی نیست |
|
|
پست میگویم به اندازهی عقول |
|
عیب نبود این بود کار رسول |
|
|
از غرض حرم گواهی حر شنو |
|
که گواهی بندگان نه ارزد دو جو |
|
|
در شریعت مر گواهی بنده را |
|
نیست قدری وقت دعوی و قضا |
|
|
گر هزاران بنده باشندت گواه |
|
بر نسنجد شرع ایشان را به کاه |
|
|
بندهی شهوت بتر نزدیک حق |
|
از غلام و بندگان مسترق |
|
|
کین بیک لفظی شود از خواجه حر |
|
وان زید شیرین میرد سخت مر |
|
|
بندهی شهوت ندارد خود خلاص |
|
جز به فضل ایزد و انعام خاص |
|
|
در چهی افتاد کان را غور نیست |
|
وان گناه اوست جبر و جور نیست |
|
|
در چهی انداخت او خود را که من |
|
درخور قعرش نمییابم رسن |
|
|
بس کنم گر این سخن افزون شود |
|
خود جگر چه بود که خارا خون شود |
|
|
این جگرها خون نشد نه از سختی است |
|
غفلت و مشغولی و بدبختی است |
|
|
خون شود روزی که خونش سود نیست |
|
خون شو آن وقتی که خون مردود نیست |
|
|
چون گواهی بندگان مقبول نیست |
|
عدل او باشد که بندهی غول نیست |
|
|
گشت ارسلناک شاهد در نذر |
|
زانک بود از کون او حر بن حر |
|
|
چونک حرم خشم کی بندد مرا |
|
نیست اینجا جز صفات حق در آ |
|
|
اندر آ کزاد کردت فضل حق |
|
زانک رحمت داشت بر خشمش سبق |
|
|
اندر آ اکنون که رستی از خطر |
|
سنگ بودی کیمیا کردت گهر |
|
|
رستهای از کفر و خارستان او |
|
چون گلی بشکف به سروستان هو |
|
|
تو منی و من توم ای محتشم |
|
تو علی بودی علی را چون کشم |
|
|
معصیت کردی به از هر طاعتی |
|
آسمان پیمودهای در ساعتی |
|
|
بس خجسته معصیت کان کرد مرد |
|
نه ز خاری بر دمد اوراق ورد |
|
|
نه گناه عمر و قصد رسول |
|
میکشیدش تا بدرگاه قبول |
|
|
نه بسحر ساحران فرعونشان |
|
میکشید و گشت دولت عونشان |
|
|
گر نبودی سحرشان و آن جحود |
|
کی کشیدیشان به فرعون عنود |
|
|
کی بدیدندی عصا و معجزات |
|
معصیت طاعت شد ای قوم عصات |
|
|
ناامیدی را خدا گردن زدست |
|
چون گنه مانند طاعت آمدست |
|
|
چون مبدل میکند او سیت |
|
طاعتیاش میکند رغم وشات |
|
|
زین شود مرجوم شیطان رجیم |
|
وز حسد او بطرقد گردد دو نیم |
|
|
او بکوشد تا گناهی پرورد |
|
زان گنه ما را به چاهی آورد |
|
|
چون ببیند کان گنه شد طاعتی |
|
گردد او را نامبارک ساعتی |
|
|
اندر آ من در گشادم مر ترا |
|
تف زدی و تحفه دادم مر ترا |
|
|
مر جفاگر را چنینها میدهم |
|
پیش پای چپ چه سان سر مینهم |
|
|
پس وفاگر را چه بخشم تو بدان |
|
گنجها و ملکهای جاودان |
|