| | | | | | |
|
صومعهی عیسیست خوان اهل دل |
|
هان و هان ای مبتلا این در مهل |
|
|
جمع گشتندی ز هر اطراف خلق |
|
از ضریر و لنگ و شل و اهل دلق |
|
|
بر در آن صومعهی عیسی صباح |
|
تا بدم اوشان رهاند از جناح |
|
|
او چو فارغ گشتی از اوراد خویش |
|
چاشتگه بیرون شدی آن خوبکیش |
|
|
جوق جوقی مبتلا دیدی نزار |
|
شسته بر در در امید و انتظار |
|
|
گفتی ای اصحاب آفت از خدا |
|
حاجت این جملگانتان شد روا |
|
|
هین روان گردید بی رنج و عنا |
|
سوی غفاری و اکرام خدا |
|
|
جملگان چون اشتران بستهپای |
|
که گشایی زانوی ایشان برای |
|
|
خوش دوان و شادمانه سوی خان |
|
از دعای او شدندی پا دوان |
|
|
آزمودی تو بسی آفات خویش |
|
یافتی صحت ازین شاهان کیش |
|
|
چند آن لنگی تو رهوار شد |
|
چند جانت بی غم و آزار شد |
|
|
ای مغفل رشتهای بر پای بند |
|
تا ز خود هم گم نگردی ای لوند |
|
|
ناسپاسی و فراموشی تو |
|
یاد ناورد آن عسلنوشی تو |
|
|
لاجرم آن راه بر تو بسته شد |
|
چون دل اهل دل از تو خسته شد |
|
|
زودشان در یاب و استغفار کن |
|
همچو ابری گریههای زار کن |
|
|
تا گلستانشان سوی تو بشکفد |
|
میوههای پخته بر خود وا کفد |
|
|
هم بر آن در گرد کم از سگ مباش |
|
با سگ کهف ار شدستی خواجهتاش |
|
|
چون سگان هم مر سگان را ناصحاند |
|
که دل اندر خانهی اول ببند |
|
|
آن در اول که خوردی استخوان |
|
سخت گیر و حق گزار آن را ممان |
|
|
میگزندش تا ز ادب آنجا رود |
|
وز مقام اولین مفلح شود |
|
|
میگزندش کای سگ طاغی برو |
|
با ولی نعمتت یاغی مشو |
|
|
بر همان در همچو حلقه بسته باش |
|
پاسبان و چابک و برجسته باش |
|
|
صورت نقض وفای ما مباش |
|
بیوفایی را مکن بیهوده فاش |
|
|
مر سگان را چون وفا آمد شعار |
|
رو سگان را ننگ و بدنامی میار |
|
|
بیوفایی چون سگان را عار بود |
|
بیوفایی چون روا داری نمود |
|
|
حق تعالی فخر آورد از وفا |
|
گفت من اوفی بعهد غیرنا |
|
|
بیوفایی دان وفا با رد حق |
|
بر حقوق حق ندارد کس سبق |
|
|
حق مادر بعد از آن شد کان کریم |
|
کرد او را از جنین تو غریم |
|
|
صورتی کردت درون جسم او |
|
داد در حملش ورا آرام و خو |
|
|
همچو جزو متصل دید او ترا |
|
متصل را کرد تدبیرش جدا |
|
|
حق هزاران صنعت و فن ساختست |
|
تا که مادر بر تو مهر انداختست |
|
|
پس حق حق سابق از مادر بود |
|
هر که آن حق را نداند خر بود |
|
|
آنک مادر آفرید و ضرع و شیر |
|
با پدر کردش قرین آن خود مگیر |
|
|
ای خداوند ای قدیم احسان تو |
|
آنک دانم وانک نه هم آن تو |
|
|
تو بفرمودی که حق را یاد کن |
|
زانک حق من نمیگردد کهن |
|
|
یاد کن لطفی که کردم آن صبوح |
|
با شما از حفظ در کشتی نوح |
|
|
پیله بابایانتان را آن زمان |
|
دادم از طوفان و از موجش امان |
|
|
آب آتش خو زمین بگرفته بود |
|
موج او مر اوج که را میربود |
|
|
حفظ کردم من نکردم ردتان |
|
در وجود جد جد جدتان |
|
|
چون شدی سر پشت پایت چون زنم |
|
کارگاه خویش ضایع چون کنم |
|
|
چون فدای بیوفایان میشوی |
|
از گمان بد بدان سو میروی |
|
|
من ز سهو و بیوفاییها بری |
|
سوی من آیی گمان بد بری |
|
|
این گمان بد بر آنجا بر که تو |
|
میشوی در پیش همچون خود دوتو |
|
|
بس گرفتی یار و همراهان زفت |
|
گر ترا پرسم که کو گویی که زفت |
|
|
یار نیکت رفت بر چرخ برین |
|
یار فسقت رفت در قعر زمین |
|
|
تو بماندی در میانه آنچنان |
|
بیمدد چون آتشی از کاروان |
|
|
دامن او گیر ای یار دلیر |
|
کو منزه باشد از بالا و زیر |
|
|
نه چو عیسی سوی گردون بر شود |
|
نه چو قارون در زمین اندر رود |
|
|
با تو باشد در مکان و بیمکان |
|
چون بمانی از سرا و از دکان |
|
|
او بر آرد از کدورتها صفا |
|
مر جفاهای ترا گیرد وفا |
|
|
چون جفا آری فرستد گوشمال |
|
تا ز نقصان وا روی سوی کمال |
|
|
چون تو وردی ترک کردی در روش |
|
بر تو قبضی آید از رنج و تبش |
|
|
آن ادب کردن بود یعنی مکن |
|
هیچ تحویلی از آن عهد کهن |
|
|
پیش از آن کین قبض زنجیری شود |
|
این که دلگیریست پاگیری شود |
|
|
رنج معقولت شود محسوس و فاش |
|
تا نگیری این اشارت را بلاش |
|
|
در معاصی قبضها دلگیر شد |
|
قبضها بعد از اجل زنجیر شد |
|
|
نعط من اعرض هنا عن ذکرنا |
|
عیشة ضنک و نجزی بالعمی |
|
|
دزد چون مال کسان را میبرد |
|
قبض و دلتنگی دلش را میخلد |
|
|
او همیگوید عجب این قبض چیست |
|
قبض آن مظلوم کز شرت گریست |
|
|
چون بدین قبض التفاتی کم کند |
|
باد اصرار آتشش را دم کند |
|
|
قبض دل قبض عوان شد لاجرم |
|
گشت محسوس آن معانی زد علم |
|
|
غصهها زندان شدست و چارمیخ |
|
غصه بیخست و بروید شاخ بیخ |
|
|
بیخ پنهان بود هم شد آشکار |
|
قبض و بسط اندرون بیخی شمار |
|
|
چونک بیخ بد بود زودش بزن |
|
تا نروید زشتخاری در چمن |
|
|
قبض دیدی چارهی آن قبض کن |
|
زانک سرها جمله میروید ز بن |
|
|
بسط دیدی بسط خود را آب ده |
|
چون بر آید میوه با اصحاب ده |
|