| | | | | | |
|
دی سالی کرد سایل مر مرا |
|
زانک عاشق بود او بر ماجرا |
|
|
گفت نکتهی الرضا بالکفر کفر |
|
این پیمبر گفت و گفت اوست مهر |
|
|
باز فرمود او که اندر هر قضا |
|
مر مسلمان را رضا باید رضا |
|
|
نه قضای حق بود کفر و نفاق |
|
گر بدین راضی شوم باشد شقاق |
|
|
ور نیم راضی بود آن هم زیان |
|
پس چه چاره باشدم اندر میان |
|
|
گفتمش این کفر مقضی نه قضاست |
|
هست آثار قضا این کفر راست |
|
|
پس قضا را خواجه از مقضی بدان |
|
تا شکالت دفع گردد در زمان |
|
|
راضیم در کفر زان رو که قضاست |
|
نه ازین رو که نزاع و خبث ماست |
|
|
کفر از روی قضا خود کفر نیست |
|
حق را کافر مخوان اینجا مهایست |
|
|
کفر جهلست و قضای کفر علم |
|
هر دو کی یک باشد آخر حلم و خلم |
|
|
زشتی خط زشتی نقاش نیست |
|
بلک از وی زشت را بنمودنیست |
|
|
قوت نقاش باشد آنک او |
|
هم تواند زشت کردن هم نکو |
|
|
گر کشانم بحث این را من بساز |
|
تا سال و تا جواب آید دراز |
|
|
ذوق نکتهی عشق از من میرود |
|
نقش خدمت نقش دیگر میشود |
|