| | | | | | |
|
آدم حسن و ملک ساجد شده |
|
همچو آدم باز معزول آمده |
|
|
گفت آوه بعد هستی نیستی |
|
گفت جرمت این که افزون زیستی |
|
|
جبرئیلش میکشاند مو کشان |
|
که برو زین خلد و از جوق خوشان |
|
|
گفت بعد از عز این اذلال چیست |
|
گفت آن دادست و اینت داوریست |
|
|
جبرئیلا سجده میکردی به جان |
|
چون کنون میرانیم تو از جنان |
|
|
حله میپرد ز من در امتحان |
|
همچو برگ از نخ در فصل خزان |
|
|
آن رخی که تاب او بد ماهوار |
|
شد به پیری همچو پشت سوسمار |
|
|
وان سر و فرق گش شعشع شده |
|
وقت پیری ناخوش و اصلع شده |
|
|
وان قد صف در نازان چون سنان |
|
گشته در پیری دو تا همچون کمان |
|
|
رنگ لاله گشته رنگ زعفران |
|
زور شیرش گشته چون زهرهی زنان |
|
|
آنک مردی در بغل کردی به فن |
|
میبگیرندش بغل وقت شدن |
|
|
این خود آثار غم و پژمردگیست |
|
هر یکی زینها رسول مردگیست |
|