| | | | | | |
|
بهر این فرمود پیغامبر که من |
|
همچو کشتیام به طوفان زمن |
|
|
ما و اصحابم چو آن کشتی نوح |
|
هر که دست اندر زند یابد فتوح |
|
|
چونک با شیخی تو دور از زشتیی |
|
روز و شب سیاری و در کشتیی |
|
|
در پناه جان جانبخشی توی |
|
کشتی اندر خفتهای ره میروی |
|
|
مسکل از پیغامبر ایام خویش |
|
تکیه کم کن بر فن و بر کام خویش |
|
|
گرچه شیری چون روی ره بیدلیل |
|
خویشبین و در ضلالی و ذلیل |
|
|
هین مپر الا که با پرهای شیخ |
|
تا ببینی عون و لشکرهای شیخ |
|
|
یک زمانی موج لطفش بال تست |
|
آتش قهرش دمی حمال تست |
|
|
قهر او را ضد لطفش کم شمر |
|
اتحاد هر دو بین اندر اثر |
|
|
یک زمان چون خاک سبزت میکند |
|
یک زمان پر باد و گبزت میکند |
|
|
جسم عارف را دهد وصف جماد |
|
تا برو روید گل و نسرین شاد |
|
|
لیک او بیند نبیند غیر او |
|
جز به مغز پاک ندهد خلد بو |
|
|
مغز را خالی کن از انکار یار |
|
تا که ریحان یابد از گلزار یار |
|
|
تا بیابی بوی خلد از یار من |
|
چون محمد بوی رحمن از یمن |
|
|
در صف معراجیان گر بیستی |
|
چون براقت بر کشاند نیستی |
|
|
نه چو معراج زمینی تا قمر |
|
بلک چون معراج کلکی تا شکر |
|
|
نه چو معراج بخاری تا سما |
|
بل چو معراج جنینی تا نهی |
|
|
خوش براقی گشت خنگ نیستی |
|
سوی هستی آردت گر نیستی |
|
|
کوه و دریاها سمش مس میکند |
|
تا جهان حس را پس میکند |
|
|
پا بکش در کشتی و میرو روان |
|
چون سوی معشوق جان جان روان |
|
|
دست نه و پای نه رو تا قدم |
|
آن چنانک تاخت جانها از عدم |
|
|
بردریدی در سخن پردهی قیاس |
|
گر نبودی سمع سامع را نعاس |
|
|
ای فلک بر گفت او گوهر ببار |
|
از جهان او جهانا شرم دار |
|
|
گر بباری گوهرت صد تا شود |
|
جامدت بیننده و گویا شود |
|
|
پس نثاری کرده باشی بهر خود |
|
چونک هر سرمایهی تو صد شود |
|