| | | | | | |
| |
هم‌چو پیغامبر ز گفتن وز نثار |
|
توبه آرم روز من هفتاد بار |
|
| |
لیک آن مستی شود توبه‌شکن |
|
منسی است این مستی تن جامه کن |
|
| |
حکمت اظهار تاریخ دراز |
|
مستیی انداخت در دانای راز |
|
| |
راز پنهان با چنین طبل و علم |
|
آب جوشان گشته از جف القلم |
|
| |
رحمت بی‌حد روانه هر زمان |
|
خفته‌اید از درک آن ای مردمان |
|
| |
جامه‌ی خفته خورد از جوی آب |
|
خفته اندر خواب جویای سراب |
|
| |
می‌رود که آنجای بوی آب هست |
|
زین تفکر راه را بر خویش بست |
|
| |
زانک آنجا گفت زینجا دور شد |
|
بر خیالی از حقی مهجور شد |
|
| |
دوربینانند و بس خفته‌روان |
|
رحمتی آریدشان ای ره‌روان |
|
| |
من ندیدم تشنگی خواب آورد |
|
خواب آرد تشنگی بی‌خرد |
|
| |
خود خرد آنست کو از حق چرید |
|
نه خرد کان را عطارد آورید |
|
