| | | | | | |
|
آن مسلمان ترک ابله کرد و تفت |
|
زیر لب لاحول گویان باز رفت |
|
|
گفت چون از جد و بندم وز جدال |
|
در دل او پیش میزاید خیال |
|
|
پس ره پند و نصیحت بسته شد |
|
امر اعرض عنهم پیوسته شد |
|
|
چون دوایت میفزاید درد پس |
|
قصه با طالب بگو بر خوان عبس |
|
|
چونک اعمی طالب حق آمدست |
|
بهر فقر او را نشاید سینه خست |
|
|
تو حریصی بر رشاد مهتران |
|
تا بیاموزند عام از سروران |
|
|
احمدا دیدی که قومی از ملوک |
|
مستمع گشتند گشتی خوش که بوک |
|
|
این رئیسان یار دین گردند خوش |
|
بر عرب اینها سرند و بر حبش |
|
|
بگذرد این صیت از بصره و تبوک |
|
زانک الناس علی دین الملوک |
|
|
زین سبب تو از ضریر مهتدی |
|
رو بگردانیدی و تنگ آمدی |
|
|
کندرین فرصت کم افتد این مناخ |
|
تو ز یارانی و وقت تو فراخ |
|
|
مزدحم میگردیم در وقت تنگ |
|
این نصیحت میکنم نه از خشم و جنگ |
|
|
احمدا نزد خدا این یک ضریر |
|
بهتر از صد قیصرست و صد وزیر |
|
|
یاد الناس معادن هین بیار |
|
معدنی باشد فزون از صد هزار |
|
|
معدن لعل و عقیق مکتنس |
|
بهترست از صد هزاران کان مس |
|
|
احمدا اینجا ندارد مال سود |
|
سینه باید پر ز عشق و درد و دود |
|
|
اعمیی روشندل آمد در مبند |
|
پند او را ده که حق اوست پند |
|
|
گر دو سه ابله ترا منکر شدند |
|
تلخ کی گردی چو هستی کان قند |
|
|
گر دو سه ابله ترا تهمت نهد |
|
حق برای تو گواهی میدهد |
|
|
گفت از اقرار عالم فارغم |
|
آنک حق باشد گواه او را چه غم |
|
|
گر خفاشی را ز خورشیدی خوریست |
|
آن دلیل آمد که آن خورشید نیست |
|
|
نفرت خفاشکان باشد دلیل |
|
که منم خورشید تابان جلیل |
|
|
گر گلابی را جعل راغب شود |
|
آن دلیل ناگلابی میکند |
|
|
گر شود قلبی خریدار محک |
|
در محکیاش در آید نقص و شک |
|
|
دزد شب خواهد نه روز این را بدان |
|
شب نیم روزم که تابم در جهان |
|
|
فارقم فاروقم و غلبیروار |
|
تا که که از من نمییابد گذار |
|
|
آرد را پیدا کنم من از سبوس |
|
تا نمایم کین نقوشست آن نفوس |
|
|
من چو میزان خدایم در جهان |
|
وا نمایم هر سبک را از گران |
|
|
گاو را داند خدا گوسالهای |
|
خر خریداری و در خور کالهای |
|
|
من نه گاوم تا که گوسالم خرد |
|
من نه خارم که اشتری از من چرد |
|
|
او گمان دارد که با من جور کرد |
|
بلک از آیینهی من روفت گرد |
|