| | | | | | |
|
پس هنر آمد هلاکت خام را |
|
کز پی دانه نبیند دام را |
|
|
اختیار آن را نکو باشد که او |
|
مالک خود باشد اندر اتقوا |
|
|
چون نباشد حفظ و تقوی زینهار |
|
دور کن آلت بینداز اختیار |
|
|
جلوهگاه و اختیارم آن پرست |
|
بر کنم پر را که در قصد سرست |
|
|
نیست انگارد پر خود را صبور |
|
تا پرش در نفکند در شر و شور |
|
|
پس زیانش نیست پر گو بر مکن |
|
گر رسد تیری به پیش آرد مجن |
|
|
لیک بر من پر زیبا دشمنیست |
|
چونک از جلوهگری صبریم نیست |
|
|
گر بدی صبر و حفاظم راهبر |
|
بر فزودی ز اختیارم کر و فر |
|
|
همچو طفلم یا چو مست اندر فتن |
|
نیست لایق تیغ اندر دست من |
|
|
گر مرا عقلی بدی و منزجر |
|
تیغ اندر دست من بودی ظفر |
|
|
عقل باید نورده چون آفتاب |
|
تا زند تیغی که نبود جز صواب |
|
|
چون ندارم عقل تابان و صلاح |
|
پس چرا در چاه نندازم سلاح |
|
|
در چه اندازم کنون تیغ و مجن |
|
کین سلاح خصم من خواهد شدن |
|
|
چون ندارم زور و یاری و سند |
|
تیغم او بستاند و بر من زند |
|
|
رغم این نفس وقیحهخوی را |
|
که نپوشد رو خراشم روی را |
|
|
تا شود کم این جمال و این کمال |
|
چون نماند رو کم افتم در وبال |
|
|
چون بدین نیت خراشم بزه نیست |
|
که به زخم این روی را پوشیدنیست |
|
|
گر دلم خوی ستیری داشتی |
|
روی خوبم جز صفا نفراشتی |
|
|
چون ندیدم زور و فرهنگ و صلاح |
|
خصم دیدم زود بشکستم سلاح |
|
|
تا نگردد تیغ من او را کمال |
|
تا نگردد خنجرم بر من وبال |
|
|
میگریزم تا رگم جنبان بود |
|
کی فرار از خویشتن آسان بود |
|
|
آنک از غیری بود او را فرار |
|
چون ازو ببرید گیرد او قرار |
|
|
من که خصمم هم منم اندر گریز |
|
تا ابد کار من آمد خیزخیز |
|
|
نه به هندست آمن و نه در ختن |
|
آنک خصم اوست سایهی خویشتن |
|