| | | | | | |
|
غفلت از تن بود چون تن روح شد |
|
بیند او اسرار را بی هیچ بد |
|
|
چون زمین برخاست از جو فلک |
|
نه شب و نه سایه باشد نه دلک |
|
|
هر کجا سایهست و شب یا سایگه |
|
از زمین باشد نه از افلاک و مه |
|
|
دود پیوسته هم از هیزم بود |
|
نه ز آتشهای مستنجم بود |
|
|
وهم افتد در خطا و در غلط |
|
عقل باشد در اصابتها فقط |
|
|
هر گرانی و کسل خود از تنست |
|
جان ز خفت جمله در پریدنست |
|
|
روی سرخ از غلبه خونها بود |
|
روی زرد از جنبش صفرا بود |
|
|
رو سپید از قوت بلغم بود |
|
باشد از سودا که رو ادهم بود |
|
|
در حقیقت خالق آثار اوست |
|
لیک جز علت نبیند اهل پوست |
|
|
مغز کو از پوستها آواره نیست |
|
از طبیب و علت او را چاره نیست |
|
|
چون دوم بار آدمیزاده بزاد |
|
پای خود بر فرق علتها نهاد |
|
|
علت اولی نباشد دین او |
|
علت جزوی ندارد کین او |
|
|
میپرد چون آفتاب اندر افق |
|
با عروس صدق و صورت چون تتق |
|
|
بلک بیرون از افق وز چرخها |
|
بی مکان باشد چو ارواح و نهی |
|
|
بل عقول ماست سایههای او |
|
میفتد چون سایهها در پای او |
|
|
مجتهد هر گه که باشد نصشناس |
|
اندر آن صورت نیندیشد قیاس |
|
|
چون نیابد نص اندر صورتی |
|
از قیاس آنجا نماید عبرتی |
|