| | | | | | |
|
جهد پیغامبر بفتح مکه هم |
|
کی بود در حب دنیا متهم |
|
|
آنک او از مخزن هفت آسمان |
|
چشم و دل بر بست روز امتحان |
|
|
از پی نظارهی او حور و جان |
|
پر شده آفاق هر هفت آسمان |
|
|
خویشتن آراسته از بهر او |
|
خود ورا پروای غیر دوست کو |
|
|
آنچنان پر گشته از اجلال حق |
|
که درو هم ره نیابد آل حق |
|
|
لا یسع فینا نبی مرسل |
|
والملک و الروح ایضا فاعقلوا |
|
|
گفت ما زاغیم همچون زاغ نه |
|
مست صباغیم مست باغ نه |
|
|
چونک مخزنهای افلاک و عقول |
|
چون خسی آمد بر چشم رسول |
|
|
پس چه باشد مکه و شام و عراق |
|
که نماید او نبرد و اشتیاق |
|
|
آن گمان بر وی ضمیر بد کند |
|
کو قیاس از جهل و حرص خود کند |
|
|
آبگینهی زرد چون سازی نقاب |
|
زرد بینی جمله نور آفتاب |
|
|
بشکن آن شیشهی کبود و زرد را |
|
تا شناسی گرد را و مرد را |
|
|
گرد فارس گرد سر افراشته |
|
گرد را تو مرد حق پنداشته |
|
|
گرد دید ابلیس و گفت این فرع طین |
|
چون فزاید بر من آتشجبین |
|
|
تا تو میبینی عزیزان را بشر |
|
دانک میراث بلیسست آن نظر |
|
|
گر نه فرزندی بلیسی ای عنید |
|
پس به تو میراث آن سگ چون رسید |
|
|
من نیم سگ شیر حقم حقپرست |
|
شیر حق آنست کز صورت برست |
|
|
شیر دنیا جوید اشکاری و برگ |
|
شیر مولی جوید آزادی و مرگ |
|
|
چونک اندر مرگ بیند صد وجود |
|
همچو پروانه بسوزاند وجود |
|
|
شد هوای مرگ طوق صادقان |
|
که جهودان را بد این دم امتحان |
|
|
در نبی فرمود کای قوم یهود |
|
صادقان را مرگ باشد گنج و سود |
|
|
همچنانک آرزوی سود هست |
|
آرزوی مرگ بردن زان بهست |
|
|
ای جهودان بهر ناموس کسان |
|
بگذرانید این تمنا بر زبان |
|
|
یک جهودی این قدر زهره نداشت |
|
چون محمد این علم را بر فراشت |
|
|
گفت اگر رانید این را بر زبان |
|
یک یهودی خود نماند در جهان |
|
|
پس یهودان مال بردند و خراج |
|
که مکن رسوا تو ما را ای سراج |
|
|
این سخن را نیست پایانی پدید |
|
دست با من ده چو چشمت دوست دید |
|